ამოსაბეჭდი ვერსია > გიორგი სიხარულიძე: "მილიონი ლარი მხოლოდ ხმამაღლა ჟღერს"

თეა კახიანი - გიორგი, საინტერესოა თუ რა პროცესები წარიმართა თეატრებში მას შემდეგ რაც სამხატვრო ხელმძღვანელები დაბრუნდნენ სათავეში. როგორც ვიცი, ქუთაისის ლადო მესხიშვილის სახელობის თეატრში, სამხატვრო ხელმძღვანელების არჩევნების დროს, არავითარი დაძაბულობა არ ყოფილა და უკონკურენტო იყავით.

გიორგი სიხარულიძე - დიახ, უკონკურენტო ვიყავი, მაგრამ 100 პროცენტიანი თანხმობა არ იყო, დასის 95 პროცენტი მიჭერდა მხარს.

თ.კ. - ე.ი. კომუნიზმში არ ვცხოვრობთ და ეს კარგიც არის...

გ.ს. - თეატრი და კომუნიზმი ერთად გამორიცხულია...

თ.კ. - რამდენი წელია რაც ქუთაისში ცხოვრობთ და მესხიშვილის თეატრში საქმიანობთ?

გ.ს. - მე იქ ჩავედი როდესაც შემოიღეს თეატრის მმართველების ინსტიტუტი. ჩავედი მმართველად, შემდეგ კი გავხდი სამხატვრო ხელმძღვანელი. ხოლო, ჩემი წარდგინებით თეატრის დირექტორი, ახლა, ქალბატონი თამრიკო ლორთქიფანიძეა.

თ.კ. - დისკუსია არ ცხრება მმართველის ინსტიტუტის და სამხატვრო ხელმძღვანელების გარშემო. მსჯელობა მიდის იმაზე თუ რომელი სისტემა სჯობს. თქვენ როგორ ფიქრობთ, თქვენი პრაქტიკა რას აჩვენებს?

გ.ს. - ჯერ ერთი, თეატრის ხელმძღვანელი უნდა იყოს პროფესიონალი. იყო თეატრები სადაც ეს პრობლემა იდგა. მე ვთვლი, რომ თეატრს უნდა ხელმძღვანელობდეს პროფესიონალი და უმჯობესია თუ ეს იქნება თეატრის რეჟისორი. მეორეც, როდესაც ორ საქმეს ერთად აკეთებ, შემოქმედებით პროცესს მაინც რაღაც აკლდება. მმართველის პოზიციაზე უამრავი ადმინისტრაციული თუ ფინანსური საკითხია მოსაგვარებელი. ხოლო როდესაც დირექტორი გყავს გვერდით ეს მოვალეობები ფაქტიურად გშორდება. დირექტორი ყველანაირად გიწყობს ხელს, რომ თეატრში ძალიან წარმატებული შემოქმედებითი პროცესი განვითარდეს.

თ.კ. - როგორც ვიცით, მესხიშვილის თეატრის ბიუჯეტი საგრძნობლად გაიზარდა და მილიონი ლარი გახდა.

გ.ს. - დიახ, 200 000 ლარით გაიზარდა თეატრის ბიუჯეტი და გახდა მილიონი ლარი. ეს ძალიან კარგია, მაგრამ იმისათვის, რომ ამ მასშტაბის თეატრმა ნორმალურად იარსებოს მინიმუმ 1 600 000 ლარი მაინც არის საჭირო. თუმცა, მე მაინც მადლობელი ვარ ადგილობრივი ხელისუფლების, რომელიც გვერდში უდგას თეატრს. შესანიშნავი მერი ყავს ახლა ქალაქს, ძალიან თეატრალი, რომელმაც გაითვალისწინა თეატრის წარმატებები და გაგვიზარდა ბიუჯეტი. მილიონი ლარი ხმამაღლა ჟღერს, ასევე ხმამაღლა ჟღერდა ის რემონტი, რომელიც მესხიშვილის თეატრში გაკეთდა რამდენიმე წლის წინ, მაგრამ თუ ვნახავთ რა დაიხარჯა, დაიხარჯა 1 650 000 ლარი, რაც ამ მასშტაბის თეატრისათვის წარმოუდგენლად მცირე თანხაა.

თ.კ. - გვახსოვს რომ ახლად გარემონტებულ თეატრში წყალი ჩამოვიდა, ალბათ ამ თანხით სათანადოდ ხარისხიანი სამუშაოები ვერ ჩატარდა.

გ.ს. - მე მმართველი ვიყავი მაშინ. ჩვენ გადავწყვიტეთ, რომ თეატრში არცერთი თეთრი არ შემოსულიყო, იმიტომ რომ მე წარმოუდგენლად მიმაჩნდა ამ თანხით გაკეთებულიყო რემონტი. ამიტომ მთლიანად ქალაქმა აიღო პასუხიმგებლობა. რაშიც ჩვენ აქტიურად ჩავერთეთ იყო, ის რომ მთლიანად გამოვცვალეთ განათება და გახმოვანება, რადგან ძველი განათების სისტემა და გახმოვანება ვერანაირ კრიტიკას ვერ უძლებდა. ვერ შევიძინეთ იმდენი რამდენიც თეატრს სჭირდება, მაგრამ რაც შევიძინეთ არის მაღალი ხარისხის და ისეთი როგორიც თანამედროვე მოთხოვნებს აკმაყოფილებს. დარბაზში სკამები იყო ძალიან ცუდ მდგომარეობაში. როდესაც ვნახეთ რა გაკეთდა ძალიან არ მოგვეწონა, არც ვიზუალურად და არც კომფორტის თვალსაზრისით არ შეესაბამება ეს სავარაძლები ისეთ თეატრს როგორიც მესხიშვილის თეტრია. ეს პრობლემა პრობლემადვე დარჩა. ასევე, დღემდე სავალალო მდგომარეობაშია გაყვანილობა, კანალიზაცია, სისტემა მთლიანად. ზედა სართული საერთოდ დალუქული მაქვს. მე ამ პრობლემებზე საუბარი მინდოდა ერთ-ერთ გადაცემაშიც, სადაც რეგიონის თეატრები მიგვიწვიეს.

თ.კ. - მგონი ეს იყო გადაცემა „რეალური სივრცე“ საზოგადოებრივ მაუწყებელზე.

გ.ს. - დიახ, მაგრამ რაც ზუგდიდის თეატრის მდგომარეობა ვნახე, მეუხერხულა იმის ფონზე მე კიდევ დამეწყო ლაპარაკი. მაგრამ უკიდურეს მდგომარეობაში არსებულ თეატრებთან შედარებით არ შეიძლება განისაზღვროს მეორე თეატრის მდგომარეობა. ჩვენ მაღალი სტანდარტებიდან უნდა ვიმსჯელოთ. საპირწონედ თუ ზუგდიდის თეატრს ავიღებთ, იმასთან შედერებით იდეალურ მდგომარეობაში ვართ, მაგრამ თუ ჩვენ ავიღებთ თანამედროვე თეატრს და მის მოთხოვნებს, მასთან შედარებით მესხიშვილის პროფესიული თეატრი, ერთ-ერთი ფუნდამენტი ქართული თეატრალური ხელოვნებისა, მატერიალურ ტექნიკური ბაზის და სახელფასო ფონდის თვალსაზრისით სავალალო მდგომარეობაშია. ისეთი ხელფასები როგორიც დედაქალაქშია აქ არ არის. ეს კი არ შეიძლება, რადგან საქართველო ბუნებრივია ვერ განვითარდება ერთი ქალაქით. ისეთი ტრადიციული თეატრალური ქალაქები არსებობს ჩვენს ქვეყანაში, რომ მათ აუცილებლად უნდა მივხედოთ. ასეთი დიდი განსხვავება თეატრების ბიუჯეტებში არ უნდა იყოს. თუ გზას ვაგებთ და ეს ერთი და იგივე ხარჯებთან არის დაკავშირებული ქუთაისშიც და თბილისშიც მაშინ სხვა შემთხვევაში რატომ არის ასეთი განსხვავება?

თ.კ. - ეს იმასთან ხომ არ არის კავშირში რომ დედაქალაქის და რეგიონების თეატრების დაფიინანსების პრინციპი განსხავდება ერთმანეთისაგან, ამაში ხომ არ ხედავთ პრობლემას?

გ.ს. - ესეც ერთგვარი აბსურდია, ჩვენ გვაფინანსებს ადგილობრივი ბიუჯეტი და ანგარიშვალდებული ვართ კულტურის სამინისტროსთან. ესეც რაღაც აბსურდის თეატრს გავს. ამ კუთხითაც ცვლილებებია საჭირო. თუ არ ვცდები ერთადერთი გამონაკლისი არის მესხეთის თეატრი, რომელსაც კულტურის სამინისტრო ეხმარება და მე ძალიან მოხარული ვარ რომ ეს ასეა, რადგან ძალიან მნიშვნელოვანია იქ თეატრის არსებობა. მაგრამ ამ პრეცედენტის მსგავსად ხომ შეიძლება რაღაც ფორმის მოძებნა, თუნდაც მხოლოდ სახელფასო ფონდი რომ ცენტრალურ ბიუჯეტში ჩაჯდეს.

თ.კ. - ე.ი. დაფინანსების არსებული მოდელი იმდენად პრობლემატურია, რომ მისი შეცვლის აუცილებლობას აყენებთ დღის წესრიგში?

გ.ს. - თავისთავად, რადგან ის რომ ჩვენი არსებობა, ადგილობრივი ხელისუფლების, ქალაქის ხელმძღვანელობის კეთილ ნებაზეა დამოკიდებული სწორი არ არის. ისინი არ არიან ვალდებული შეინახონ თეატრი.

თ.კ. - ეს პოლიტიკა მოტივირებული იყო იმით, რომ თუ რეგიონს სჭირდება თეატრი, მაშინ მანვე უნდა შეინახოს ის.

გ.ს. - დიახ, მაგრამ თუ მოვიდა ისეთი ხელმძღვანელი ვისაც თეატრი არ ესმის, მას ვერც მოსთხოვ რომ შეინახოს თეატრი. შენობაც კი არ ეკუთვნის მას. შენობა ეკონომიკის და კულტურის სამინისტროს ბალანსზეა. ადგილობრივ საკრებულოში სულ დავაა ამის შესახებ. უბრალოდ არსებობენ ადამიანები, ვინც ჩვენი თეატრის წარმატებას ხედავს, იმას რომ მაყურებელი გვყავს, რომ არც თეატრმცოდნეებისაგან გვაკლია შეფასება, არც პრემიები აკლია ჩვენს სპექტაკლებს. აქედან გამომდინარე მერს ჰქონდა არგუმენტები, რომლითან ჩვენს თეატრს დაფინანსება გაეზარდა.

თ.კ. - სამწუხაროდ ჩემი წარმოდგენა ძალიან ზედაპირულია მესხიშვილის თეატრზე, მაგრამ თუნდაც მხოლოდ ვ. ხუციშვილის მიერ დადგმული „მაკბეტითაც“ შემიძლია ვთქვა, რომ თეატრში საკმაოდ კარგი საშემსრულებლო დონეა, რაც ძალიან სასიხარულოა. თუ მუშაობთ იმაზე, რომ გასტროლზე წახვიდეთ ქვეყნის გარეთ, ეს მსახიობებისთვისაც დამატებითი სტიმული და გამოცდილება იქნებოდა.

გ.ს. - სამწუხაროდ ყველაფერი ფინანსებთან არის დაკავშირებული, ჩვენს ახალ დირექტორთან ერთად დასახული გვაქვს გეგმები. იმედი მაქვს განხორციელებადი.

თ.კ. - სპონსორობის პრეცედენტები თუ არის თეატრში?

გ.ს. -სამწუხაროდ ეს პრობლემა რეგიონს გააჩნია, სადაც ძირითადად მსხვილი კომპანიების მხოლოდ ფილიალებია, რომლებიც სათაო ოფისზე არიან დამოკიდებულნი. ვერ გეტყვით რომ დიდი ინტერესია ხელოვნების სპონსორობის კუთხით. თუ რაღაც პრეცედენტები იყო, მხოლოდ პირად კონტაქტზე დაფუძნებული, რასაც ცხადია სისტემური ხასიათი ვერ ექნება.

თ.კ. - არ გვიკვირს, რადგან დედაქალაქშიც პრობლემებია სპონსორობასთან დაკავშირებით.

გ.ს. - გაშუქებასთან დაკავშირებითაც რთული მდგომარეობაა რეგიონებში. თუ პრემიერაა, ამაზე ინფორმაცია გადაიცემა ისეთ დროს, როდესაც მას მაყურებელი ვერ ნახულობს. ცენტრალური ტეევიზიები რატომ არ ინტერესდებიან და რატომ არ აშუქებენ რეგიონების შემოქმედებით პროცესებს? ხმამაღლა შემიძლია ვთქვა, რომ ჩვენს თეატრში საუკეთესო სამსახიობო ძალებია, საუკეთესო შემადგენლობა. ამის თქმის უფლებას მაძლევს ჩვენი რეპერტუარი. რომელიც 14-15 სპექტაკლისაგან შედგება. ყველა სპექტაკლზე მაყურებელი გვყავს. იყო შემთხვევები როდესაც დარბაზში უფრო ცოტა ადამიანი იყო, ვიდრე სცენაზე და ასეთი რამ აღარ ხდება. მე თამამად შემიძლია ვთქვა რომ მე-9 წელიწადი დაიწყება რაც ქუთაისში ვარ და მსგავსი პრობლემა აღარ არის.

თ.კ. - დიახ. მე ვიცი ეს პრობლემები. ვიცი, რომ მესხიშვილის თეატრში ძალიან რთული მდგომარეობა იყო, მცირეწლოვანი ბავშვები ფუნთუშებით ხელში ისხდნენ პარტერში, რაც მძიმე სურათს ქმნიდა.

გ.ს. - მიუხედავად იმისა, რომ მე მოქმედი რეჟისორი ვარ და ვდგამ, ჩემი პოლიტიკა ისეთია, რომ თეატრი არ იყოს ერთი რეჟისორის თეატრი. აქ ყოველთვის ჩამოდიან სხვა რეჟისორები. უცხოელმა რეჟისორმაც, ჯონათან ბანათვალამ შექსპირის „ტრიოლოსი და კრესიდა“ განახორციელა ჩვენთან. მაშინაც კი, როდესაც რემონტი იყო არ გავჩერდით და ორი პრემიერა გამოვუშვით, ერთი მარჯანიშვილის თეატრში, მეორე კი გიორგი შალუტაშვილმა დადგა რუსთაველის თეატრში. ასევე გოჩა კაპანაძემ იმუშავა ჩვენთან.

თ.კ. –თავისთავად კარგია, რომ ასეთი ტრადიცია დაამკვიდრეთ და რომ თქვენთან ახალგაზრდებსაც იწვევთ. ვანო ხუციშვილის „მაკბეტიც“ მოწმობს ამას .

გ.ს. - დიახ, იყო შიშები, როდესაც მე „ანა კარენინას“ ვდგამდი, როდესაც ვანო დგამდა „მაკბეტს“, ეყოლებოდა თუ არა მას მაყურებელი, მაგრამ საბედნიეროდ წარმატებულ სპექტაკლებს ყოველთვის ყავს მაყურებელი. მითუმეტეს ისეთ თეატრალურ ქალაქში და ისეთ ატმოსფეროში როგორიც ქუთაისია.

თ.კ. - თქვენ ამბობთ რომ მაყურებლის პრობლემა არ გაქვთ. როგორ შეძელით ეს?

გ.ს. - ღია სალაროზე რომ დადო სპექტაკლი, მაშინ პრობლემა აუცილებალდ იქნება. ეს კულტურა საუბედუროდ მოისპო, სალაროსთან მისვლის კულტურა არ არსებობს. მაგარმ ჩვენ გვყავს ადამიანები, კორპორატიულ გაყიდვებზე მუშაობენ. მათ ბილეთები სხვადასხვა დაწესებულებებში მიაქვთ, სკოლებში, უნივერსიტეტებში, ბანკებში და სხადასხვა ორგანიზაციებში. ძალიან კარგი მაყურებელი გვყავს მუსიკალური სამყაროდან, სამედიცინო სფეროდან და ა.შ. ეს არ ეხება პრემიერებს, არამედ რიგით სპექტაკლებს.

თ.კ. - ე.ი. მარკეტინგის სამსახური კარგად მუშაობს.

გ.ს. - დიახ, ამ პრობლემის გადასაჭრელად ეს გზა მოვძებნეთ და ის წარმატებით მუშაობს. კმაყოფილია ის ვინც ყიდულობს ბილეთს, კმაყოფილია მსახიობიც, რომელსაც ყავს მაყურებელი და შემოსავალიც იმაზე მეტია ვიდრე ღია სალაროზე გვექნებოდა. მითუმეტეს რომ ძალიან მრავალფეროვანია რეპერტუარი, ნებისმიერ ასაკობრივ ჯგუფს ვაკმაყოფილებთ. რეპერტუარშია მსოფლიო კლასიკა, ქართული კლასიკა, თანამედროვე დრამატურგია. გვაქვს საბავშვო სპექტაკლები, გვაქვს მიმოდრამა, ეხლა მუსიკალურ სპექტაკლს ვდგამ. რაც ქალაქს ძალიან უნდა, მაყურებელს უნდა კომედიური ჟანრი და ამიტომ ცნობილი კინოშედევრის „ჯაზში მხოლოდ ქალიშვილები არიან“ თეატრალურ ვერსიას ვდგამ. მარტში გვექნება პრემიერა დიდ სცენაზე. კარგი მუსიკალური სპექტაკლი გამოდის და მიხარია, რომ თეატრში არის იმის რესურსი, რომ მისიკალური სპექტაკლი გაკეთდეს, მსახიობები შესანიშნავად მღერიან, მოძრაობენ. მაყურებელი ამას მალე თავად იხილავს.

თ.კ. - მე ვიცი, რომ ქუთაისისთვის მომზადდა მიზნობრივი ჯგუფი თეატრალურ უნივერსიტეტში. ის მსახიობები ვინც მომზადდნენ თუ არიან დაკავებული?

გ.ს. - ეს არის დიდი ფუფუნება, შეუძლებელია განვითარდეს თეატრი ახალგაზრდების გარეშე. როდესაც თეატრში ჩავედი მე დავინახე ამის საჭიროება. ვესაუბრე უნივერსიტეტის რექტორს, ბატონ გოგი მარგველაშვილს და მისი გადაწყვეტილებით მოხერხდა ეს. მომზადდა 16 კაციანი ჯგუფი და 16- ვემ სურვილი გამოთქვა ემუშავა ჩვენს თეატრში, მიუხედავად იმისა, რომ აქედან 8 კაცი არ იყო ქუთაისელი. დღეს რეალურად, ჩვენ გვყავს 12 ადამიანი ვინც მუშაობს და ბირთვია ჩვენი თეატრისა.

თ.კ. - თუ შეიძლება გვითხარით როგორია ხელფასების საკითხი, გორის თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელი სწუხდა, რომ მისი თეატრის მსახიობები ღარიბები არიან.

გ.ს. - როდესაც საუბარს ვიწყებთ რეგიონის თეატრებზე და ამ დროს ვამბობთ, რომ ქუთაისის თეატრის ბიუჯეტი ამდენია, თითქოს ყურს ხვდება. მაგრამ თუ გავითავლისწინებთ მასშტაბებს და იმ პრობლემებს ტექნიკური თვალსაზრისით რაც არის თეატრში, დავინახავთ რომ ეს დაახლოებით იგივეა რაც მაგალითად სხვა თეატრისთვის 300 000 ლარი. მესხიშვილის თეატრი თავისი მასშტაბით რუსთაველის თეატრის იდენტურია. შესაბამისად პერსონალი, ადმინისტრაცია უფრო დიდია ვიდრე სხვაგან, რომ გითხრათ რომ ხელფასები დამაკმაყოფილებელია, არა! იმდენად დაბალი იყო ხელფასები, რომ დამატებული 200 000 ლარი ახლა მთლიანად ხელფასებში წავიდა. გარკვეულწილად ცოტა მაინც წაგვწია წინ.

თ.კ. - რეპერტუართან დაკავშირებით ზოგადად რეგიონებში დგას პრობლემა რომ პრემიერის მერე დიდხანს ვერ რჩება სპექტაკლი რეპერტუარში, რომ ის მაყურებელს კარგავს.

გ.ს. - ქუთაისი თეატრი არ არის გამონაკლისი ამ მხრივაც. მაგრამ ეს იმიტომ არ ხდება, რომ თეატრი ვერ პატრონობს სპექტაკლს რომელიც კარგია. როგორც გითხარით, ჩვენ მაქსიმალურად ვყიდით სპექტაკლებს. თვეში ვთამაშობთ მინიმუმ 12 სპექტაკლს. პრემიერაზე ჩვენ არ გვჭირდება ძალისხმევა მაყურებლის მოსაყვანად, ჩვენ ვმუშაობთ არასაპრემიერო სპექტაკლების გაყიდვაზე. რიგით სპექტაკლებზე. მაყურებელი რამდენიმეჯერ ნახულებს ერთი და იგივე სპექტაკლს. თუმცა რასაკვირველია ყველა სპექტაკლი ერთნაირი წარმატებით არ სარგებლობს. ჩვენ ხომ ძალიათ არ მოგვყავს მაყურებელი. ჩვენ მას ვთავაზობთ არჩევანს, თუ რისი ხილვა სურს. წარუმატებელი სპექტაკლები რასაკვირველია არსებობს, რომელიც იხსნება რეპერტუარიდან. წინასწარ ვერ განსაზღვრავ ამას. როდესაც მე ჩავედი თეატრში, გავაკეთე მცირე სცენა, რომელსაც თავისი რეპერტუარი და თავისი მაყურებელი ჰყავს, 100 კაციანი დარბაზია თავისი კარგი სპექტაკლებით.

თ.კ. - მაყურებლის ასაკობრივი ზღვარი როგორია?

გ.ს. - რიგით სპექტაკლებზე მაყურებლის 80% ახალგაზრდობაა.

თ.კ. - თქვენ როგორ თვლით და როგორ გრძნობთ, ახალგაზრდობაში პოპულარულია თეატრი ქუთაისში?

გ.ს. - მე მგონია რომ დიახ. იქედან გამომდინარე, რომ ჩვენი მაყურებელი ახალგაზრდობაა. თან სპექტაკლების მერე ისინი ითხოვენ შეხვედრას შემოქმედებით ჯგუფთან. გვეპატიჟებიან სკოლები და ჩვენც მივდივართ. საკმაოდ აქტიური ურთიერთობები გვაქვს.

თ.კ. - ჩემი შემდგომი კითხვა ეს უნდა ყოფილიყო. ხშირად რეგიონში თეატრი არის ერთადერთი კულტურული კერა, ამიტომ აუცილებელია რომ არა მხოლოდ სპექტაკლს სთვაზობდეს თეატრი მაყურებლს.

გ.ს. - დიახ, ასეც არის. შეხვედრების გარდა კლასიკური მუსიკის საღამოები იმართება, ასევე სხვა თეატრები ჩამოდიან გასტროლზე. ყველა თეატრს უხარია ჩვენთან ჩამოსვლა. ცალკე მინდა ხაზი გავუსვა იმას, რომ აჭარის ტელევიზიასთან ერთად ჩვენ ახლა საოცარი რამ გავაკეთეთ, დავიწყეთ რეგიონული თეატრების ყველა სექტაკლის გადაღება. ამით კეთდება ფონდი და ამას გარდა აღდგება სატელევიზიო თეატრი, რომელიც ჩვენს ბავშვობაში ასეთი პოპულარული იყო. მესხიშვილის თეატრი აჭარის ტელევიზიასთან ერთად ამ საშვილიშვილო საქმის დამფუძნებელი იქნება. ახლაც, აი ამ მომენტში გადაღება მიმდინარეობს თეატრში.

თ.კ. - რამდენიმე კითხვით შემოქმედებით პროცესსაც რომ შევეხოთ. რეპერტუარზე ვსაუბრობდით და თუ შეიძლება გვითხარით, რა არის რეპერტუარში, რა არის პოპულარული? არის თუ არა მოთხოვნა კომედიებზე?

გ.ს. - კომედიებზე პირდაპირი დაკვეთაა. ამიტომაც არის, რომ დავიწყე მუსიკალური სპექტაკლის დადგმა. აუცილებელი მგონია, რომ თეატრი კომედიური ჟანრით შეეხმიანოს ქალაქს. როდესაც ჩავედი, დავდგი „ბამბაზიის სამოთხე“ დღემდე მას მაყურებელი ყავს და დღემდე რეპერტუარშია. რეპერტუარშია ირაკლი სამსონაძის, ლაშა ბუღაძის პიესები. თანამედროვე დრამატურგია ფართოდ არის წარმოდგენილი. ამ თვალსაზრისით სალაროსთან და აფიშასთან მოსულ მაყურებელს ფართო არჩევანი აქვს.

თ.კ. - თუ შეიძლება გეგმებზეც გვითხრათ

გ.ს. - მთვარაი გეგმა ისაა, რომ ბევრი წარმატებული პრემიერა გვქონდეს

თ.კ. - ჩვეულებრივ, რამდენი პრემიერა გაქვთ ხოლმე წლის განმავლობაში?

გ.ს. - 4-5 პრემიერა. როდესაც სადადგმო თანხა არ არსებობს და რას როგორ ვახერხებთ არ ვიცით. ბოლო სპექტაკლებზე ძალიან დიდი მხარდაჭერა გაგვიწია კულტურის სამინისტრომ. დაგვიფინანსა ცალკეული პროექტები. გეგმებს რაც შეეხება, ჩვენთან ჩამოვა ბევრი რეჟისორი, უკვე არის მოლაპარაკებები. მეც მაქვს რამდენიმე სპექტაკლი გეგმაში. სპექტაკლებს დადგამენ უკვე ცნობილი რეჟისორები და ახალგაზრდებიც. ის პრემიერები რომლებსაც ჩვენ შევთავაზებთ მაყურებელს ამ ყველაფერზე თავად იმეტყველებს. ასევე თეატრი უნდა გავიდეს საზღვარგარეთ.

თ.კ. - მხატვრული ტენდენცია, რაც თბილისის თეატრებში ამ ბოლო დროს გამოიკვეთა, უფრო რეალისტურია. სოციალური თემატიკა წამოვიდა წინა პლანზე, ამ მიმართულებით, როგორც რეჟისორი, როგორ ფიქრობთ, ქუთაისელ მაყურებელს რა თემას შესთავაზებთ ისეთს ინტერესით რომ შეხედავს და მოგისმენთ

გ.ს. - თეატრის დანიშნულება სწორედ ის არის, რომ ქვეყნის მაჯისცემას უგდებდეს ყურს. იმდენი პრობლემაა ამ შენების პროცესში მყოფი ქვეყნისთვის, რომ სათქმელი არ ილევა. ქუთაისელი მაყურებელი ამ შემთხვევაში არაფრით იქნება გამორჩეული ზოგადად ქართველი მაყურებლისგან. ჩვენ ვაკეთებთ იმას, რაც ჩვენს ქვეყანას სჭირდება და მიგვაჩნია, რომ აქტუალურია. მასალას და სათქმელსაც აქედან გამომდინარე ვიღებთ. ეს სოციალური თემა იქნება თუ სხვა. ყველა სპექტაკლს თავისი სათქმელი აქვს, თავისი იდეა აქვს.

თ.კ. - თუმცა გააჩნია თქვენ როგორ შეხედავთ და რა კონტექსტში მოათავსებთ მას, მაგალითად როდესაც 90-იან წლებში ომი იყო და ყველაფერი დაინგრა, მიხეილ თუმანიშვილმა „ზაფხულის ღამის სიზმარი“ დადგა. და ეს არის ზუსტად საინტერესო, რეჟისორის მხრიდან ერთგვარი პასუხი სამყაროსა თუ ადამიანებისათვის

გ.ს. - ესეც ერთგვარი პოლიტიკაა, ჩვენთვისაც ეს კომედიის მოთხოვნილება სწორედ აქედან გამომდინარე არის აქტუალური. გაიხსენეთ სამამულო ომის პერიოდი, რა დაკვეთები იყო, „ქეთო და კოტე“ როდის გადაიღეს? ომის პერიოდში, ყველაზე მძიმე პერიოდში. ესეც პოლიტიკაა, როდესაც ამდენი სოციალური პრობლემაა და დრამატიზმით აღსავსეა ჩვენი ცხოვრება, ადამიანს სხვა რაღაც სჭირდება, განტვირთვა, გაღიმება და გადართვა სჭირდება. ესეც ერთგვარი მისია და ფუნქციაა თეატრისთვის, ამით უნდა მოეხმარო შენს მაყურებელს და შენს თანამოქალაქეს. „ჯაზში მხოლოდ ქალიშვილები არიან“ სწორედ ამ კონცეფციას ატარებს თვის თავში.

თ.კ. -ე.ი. ველოდებით პრემიერას, წარმატებებს გისურვებთ!