თ.კ. - ბადრი, პირველ რიგში გილოცავ, რამოდენიმე თვეა, რაც ზუგდიდის თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელი გახდი. გისურვებ, შენი მოღვაწეობის წლები საუკეთესო ყოფილიყოს ამ თეატრის არსებობის ისტორიის მანძილზე! სხვათაშორის არ დავმალავ, კარგად არ ვიცი ზუგდიდის თეატრის ისტორია.

ბ.წ.- ზუგდიდის თეატრი 145 წლის გახდა, ის ისეთი ძველი არ არის როგორიც თელავის თეატრი, მაგრამ მასაც დიდი ისტორია აქვს. აქ მოღვაწეობდა ვასო ყუშიტაშვილი, თემურ ჩხეიძემ და მისი მსახიობების უმრავლესობამ აქ დაიწყო მოღვაწეობა. ბევრი ცნობილი სახელი და გვარი შეგვიძლია ჩამოვთვალოთ ვისი მოღვაწეობის გარკვეული პერიოდიც ზუგდიდის თეატრთან არის დაკავშირებული. მაგალითად ავთო მახარაძე, ნანა ფაჩუაშვილი, ბადრი ბეგალიშვილი, ოთარ მეღვინეთუხუცესი. ვასო ყუშიტაშვილზე საინტერესო ამბავი გამიგია, მას ეუბნებოდნენ, რომ ამ ქალაქში უბრალოდ ცხოვრებისათვის გადაუხდიდნენ ხელფასს, იმდენად უყვარდათ და იმდენად კოლორიტად მიაჩნდათ, ასე რომ ზუგდიდი ნამდვილად თეატრალური ისტორიის ქალაქია!

თ.კ. - ვასო ყუშიტაშვილი სწორედ ის რეჟისორია, რომელიც პარიზში თეატრ "ატელიეში" მოღვაწეობდა და საქართველოში დაბრუნების შემდეგ რეგიონის თეატრი აირჩია სამუშაოდ. ეს ფაქტი მეტყველებს იმაზე თუ რამდენად დიდ მნიშვნელობას ანიჭებდნენ თეატრის მოღვაწეები რეგიონებში თეატრალური ხელოვნების განვითარებას. 

ბ.წ. - დიახ, და ამდენი წელი ასეთი დამოკიდებულებით იარსება ამ თეატრმაც. თუმცა უნდა ვთქვა, რომ ამ ხნის მანძილზე, გარეგნული კოსმეტიკური რემონტის გარდა, აქ არ ჩატარებულა სერიოზული ფუნდამენტური სამუშაოები, არ განახლებულა შენობა. ბოლო წლებში თითქმის ყველა რეგიონის თეატრს ასე თუ ისე მიეხედა, ზუგდიდის თეატრი კი რატომღაც არავის გახსენებია. 

თ.კ. - რა მდგომარეობაა ახლა თეატრში?

ბ.წ. - თეატრში, რბილად რომ ვთქვათ, არის ძალიან რთული მდგომარეობა. ორი დღის წინ სპექტაკლის დროს, სცენაზე ერთი ფიცარი ჩატყდა. ჭერი ჩამოვარდა  ერთ ადგილას, სამ მეტრო ნახევრიდან პირველ სართულზე ჩამოვარდა ჭერი... კიდევ კარგი არავინ დაშავდა...  სოციალური ქსელში ჩვენ დავდეთ თეატრის შენობის მდგომარეობის ამსახველი ფოტომასალაც, იქ კარგად ჩანს თუ რა და როგორ უჭირს ჩვენს თეატრს. აქამდე ის არსებობდა თანამშრომლებისა და მსახიობების თავგანწირვის ფასად. რა გითხრათ, დღემდე სტუმარსაც  ხვდება თეატრი, თავს არ ირცხვენს, მაგრამ ეს ხდება უკანასკნელი ძალების მობილიზების ხარჯზე. ჩემს მოღვაწეობას, ამ თეატრში, ძალიან სერიოზული პრობლემები დაემთხვა. წლების განმავლობაში თეატრს აწვიმს, გასათვალისწინებელია, რომ შენობის ნახევარი ხის არის. 

თ.კ. - გასაგებია რომ ექსპლუატაციის ვადა ყველაფერს გასდის, ყველაფერი მიდის დაშლისა და განადგურებისაკენ, არაფერი არ არის უკვდავი ადამიანის ძალისხმევის გარეშე. შენ მითხარი, რომ თეატრი საერთოდ არ თბება და დიდი ხნის განმავლობაში შუქი საერთოდ არ იყო.

ბ.წ. - ეგრეა, თეატრი არ თბება. თან ამხელა თოვლი, როგორც წელს იყო, 10 წელია არ ყოფილა ქალაქში. ჩვენ პრემიერის მომზადება გაუსაძლის პირობებში მოგვიწია. დიდთოვლობისგან ელექტრო ენერგიის გადამცემი ბოძებიც კი იქცეოდა, თუმცა გამგეობამ სასწრაფო ზომები მიიღო, მთლიანად შეცვალა სისტემა და გადაგვიყვანა სხვა ხაზზე. აქ ყოფნის ერთ-ერთი სტიმული ჩემთვის  ესეც არის, ეს მხარდაჭერა მუნიციპალიტეტიდან, რაც თეატრს აქვს. თან მნიშვნელოვანი ის არის, რომ ეს დახმარება დაუმადლებელია...

თ.კ. - რასაკვირველია ეს ძლიან კარგია და გამომდინარეობს იმ მდგომარეობის გაცნობიერებიდან, რომ თეატრი რეგიონში მხოლოდ თეატრი არ არის. ის ფაქტიურად კულტურული ცენტრია, რაღაცნაირად უფრო მეტი ფუნქცია და მნიშვნელობა აქვს ვიდრე იგივე თბილისის თეატრებს. რეგიონებში არ არის კინოთეატრები, საგამოფენო სივრცეები სადაც კულტურული ცხოვრება გაიშლება, ამიტომ თეატრს რეგიონში მეტი დატვირთვა აქვს. 

ბ.წ. - ასეა, სწორედ ამიტომ ჩვენ გადავწყვიტეთ რომ მსოფლიო კინოს შედევრების ჩვენებები მოვაწყოთ თეატრში, რომ ახალგაზრდებმა ნახონ ნამდვილი და მნიშვნელოვანი კინოპროდუქცია. ასევე ამით მიეჩვიონ და დაუახლოვდნენ ჩვენს სივრცეს, თეატრს. სხვათაშორის უნდა ვთქვა, რომ მაყურებელი სოლიდარობის ნიშნად მაინც დადის თეატრში. ამ სიცივეში მოდიან და შეიძლება, საკუთარი ჯანმრთელობის ფასადაც მხარს გვიჭერენ, მხარს უჭერენ ჩვენს საქმიანობას. ზუგდიდს ყავს ძალიან კარგი თეატრალური მაყურებელი. ვინც აქ ყოფილა ყველა აღნიშნავს რომ ეს ასეა. ეს აღნიშნა რამაზ ჩხიკვაძემაც, როცა აქ რიჩარდი ითამაშა.

ამ ქალაქში ყველა პოტენციალი არსებობს იმისათვის, რომ იყოს კარგი თეატრი. ახლაც, მიუხედავად იმისა რომ ძალიან პატარა დასია და გაუსაძლისი პირობებია, თეატრი ახერხებს იმას, რომ მაყურებელი მოიყვანოს. მიხარია რომ ახალგაზრდებიც აქტიურობენ. არის ახალგაზრდების ჯგუფი, რომელიც დაუახლოვდა თეატრს. ვფიქრობთ იმაზე, რომ რაღაც ფორმა მივცეთ მათ ურთიერთობას თეატრთან და ჩამოვაყალიბოთ თეატრის მოყვარულთა და გულშემატკივართა წრე. ისინი დაუშურებლად მზად არიან, რომ თეატრთან ითანამშრომლონ, იმიტომ რომ უყვართ თეატრი. მე ძალიან ბევრი ნიჭიერი ახალგაზრდა გავიცანი აქ, რომლებსაც უბრალოდ ხელშეწყობა სჭირდებათ. ზუგდიდის თეატრი ჩემთვის საინტერესოა იმითაც, რომ ის ძალიან ახლოს არის აფხაზეთთან, აქ ჩემთვის ნაცნობი ჰავაა, ჩვენ გვესმის ერთმანეთის. ამ თემაზე ხშირად ვერ ვლაპარაკობ, პირიქით გავურბივარ კიდეც თანაგრძნობის მომენტს, იმიტომ რომ მგონია სჯობს ადამიანმა თავისი საქმე აკეთოს და ამით გამოხატოს თავისი სათქმელიც და დამოკიდებულებაც!

თ.კ. - რაც მიზანმიმართულად გამოგივიდა კიდეც, შენს პირველ, ასე ვთქვათ, "ზუგდიდურ" სპექტაკლში ლ.მორალიშვილის "თავისუფლების შუაღამეში". ამ სპექტაკლით შენც და თეატრმაც როგორღაც მოსინჯეთ ერთმანეთის შესაძლებლობები და შედეგი საკმარისად კარგი გამოვიდა. თან მთავარ როლში სრულიად პატარა გოგონა ვნახეთ, რაც რასაკვირველია დიდ სირთულეებსა და რისკებთან იყო დაკავშირებული, მაგრამ საბედნიეროდ ყველაფერი დადებითად დამთავრდა! ეს კიდევ ერთხელ უსვამს ხაზს შენს სურვილს ახალგაზრდები მოიზიდო თეატრში, სწორედ ეს არის ის, რამაც უნდა შექმნას მომავალი თეატრალური ატმოსფერო ქალაქში, ამას დიდი მნიშვნელობა აქვს

ბ.წ. - დიახ და გარდა ჩემი პირადი ამბიციისა, რომ რამეს მივაღწიო, როგორც რეჟისორმა, მუშაობს პირადი დამოკიდებულება და პიროვნული სიახლოვე აქაურობასთან. ჩვენი მეგობარი,  სოსო ნემსაძე მეუბნებოდა ადრე, რომ მე არ მინახავს სხვა ქალაქი და სხვა თეატრი საქართველოში სადაც პოეზია ასე უყვარდეთო და მართალია, ასეთი პოეტური ხალხი იშვიათობაა!

თ.კ. - პოეზიის შემდეგ ისევ მიწაზე უნდა დაგაბრუნო,  და ყოფითი პრობლემები ჩამოგათვლევინო. არ არის გათბობა, წარმომიდგენია რა მდგომარეობაა საგრიმიოროებში, ალბათ არ არის საშხაპეები...

ბ.წ. - როდესაც მე აქ მოვედი და "შუაღამის თავისუფლება"  დავდგი უკვე თვალნათლად დავინახე პრობლემები, ვიცოდი ეს სიტუაცია, მაგრამ მერე თეატრმა ჩემს თვალწინ ერთიანად დაიწყო ნგრევა, თითქოს ბოლო ამოსუნთქვაა ამ თეატრისთვის. აქაური თანამშრომლებისთვისაც მოულოდნელი იყო ის რეგრესის პიკი რომელსაც წლის ბოლოს მივადექით, ნუ რამდენხანს გაძლებს შენობა? თვითონ თეატრმა დამაკისრა დიდი პასუხისმგებლობა და მე არა მაქვს არც მორალური და არც ადამიანური  უფლება რომ არ მოვახდინო რეაგირება! მე აქედან არ წავალ სანამ არ ვნახავ რეკონსტრუირებულ თეატრს! მერე რასაკვირველია ყველას გავუღებ კარს, მოვიწვევ სხვა რეჟისორებსაც. გასულ წელს გამგეობამ თანხა გამოყო და ჩვენ მოვიარეთ 10 თეატრი, ძალიან გაცოცხლდა და აღდგა ურთიერთობა თეატრებს შორის. 

თ.კ. - ძალიან კარგი, თეატრმა, მსახიობებმა უნდა იგრძნონ, რომ საქართველოს თეატრალური ცხოვრების ნაწილს წარმოადგენენ.

ბ.წ. - თან სწორედ რომ ღირსები არიან თავიანთი კუთვნილი ადგილი ჰქონდეთ ამ სივრცეში. იმ ავადსახსენებელ 90-იანებში სწორედ ზუგდიდზე იყო დიდი დაწოლა, აქ სამხედრო ბაზა იყო და მსახიობები მაინც არ ტოვებდნენ თეატრს. დღესაც არის აქ შორიდან ნასროლი ხიშტების კვალი, როცა მეომრები სროლაში ვარჯიშობდნენ, უკიდურესად საშიში პერიოდი გამოიარეს მსახიობებმა და მგონია რომ ეს არის საკუთარი პროფესიის სიყვარული, უფრო მეტიც, ფანატიზმის გამოვლინება!

თ.კ. - მინდა გკითხო დასის დღევანდელ მდგომარობაზე, მის შემოქმედებით პოტენციალზე, რამდენად არის ის  სამსახიობო რესურსი, რომელსაც შენ დაეყრდნობი შემოქმედებითი ჩანაფიქრის განხორციელებისას? 

ბ.წ. - თუ გავითვალისწინებთ იმას, რომ ჩვენს სპექტაკლს გ.დოჩანაშვილის "ხორუმი ქართული ცეკვაა" თეატრის კრიტიკოსთა ასოციაციამ მისცა რეკომენდაცია თბილისის საერთაშოროსო ფესტივალისათვის, მაშინ შეგვიძლია ვთქვათ, რომ ასეთი რესურსი არსებობს. რასაკვირველია ეს მცირერიცხოვანი დასია და დიდ მასალას ვერ ავწევთ, მასშტაბური პროექტების განხორციელების შესაძლებლობა არ იქნება, ასევე პრობლემურია, ის რომ დასში არ არის ახალგაზრდა გოგო, ასევე არ გვყავს გრიმიორი, ისევ ტექნიკურ საკითხს შევეხები, გვაქვს მხოლოდ 6 პროჟექტორი. ასე რომ პრობლემები არსებობს, მაგრამ ეს არ არის პირველი რიგის პრობლემები. მთავარია მსახიობები არიან ძალიან მონდომებულები, არიან ძალიან მოწადინებულები, რომ ბევრი სიახლე იყოს. არ ეზარებათ მუშაობა. რეგიონიდან გამომდინარე ძალიან ტემპერამენტიანი ხალხია და ეს ძალიან კარგია. ჩემი დამოკიდებულება მათ მიმართ არის ძალიან იმედიანი. ეს მე კიდევ დამატებით სტიმულს მიჩენს. შემოქმედებითად დასის მიმართ ინტერესი არ გამნელებია. მათ 9-10 საათი გაუსაძლის ყინვაში უწევდათ მუშაობა, ეს ძალიან დასაფასებელია! კომენტარიც კი დაგვიწერეს სოციალურ ქსელში: "სპექტაკლზე ვიყავი, ვუყურე, მომეწონა, მაგრამ ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს რაღაც დიდ მაცივარში ვიჯექიო". მსახიობები კი ამ "მაცივარში"   ძალიან დიდი ხანია რაც მუშაობენ!

თ.კ. - სრული რეკონსტრუქციაა საჭირო? რამდენად რთულია ეს სამუშაო?

ბ.წ. - დაახლოებით, მეგობარი სპეციალისტების გათვლებით ეს სამუშაო საჭიროებს 1.5 – 2 მილიონ ლარს, რაც არც თუ ისე დიდ თანხას წარმოადგენს სახელმწიფოსათვის. რეალურად თეატრის კონსტრუქცია მყარია, თუმცა ამას შესწავლა სჭირდება. მე მაინც მგონია რომ კარკასი უცვლელი შეიძლება დარჩეს და შენობა დაექვემდებაროს რეკონსტრუქციას.

თ.კ. - როგორც ვიცით ბევრი ოფიციალური პირი იყო ჩამოსული, ვინც გულთან მიიტანა ზუგდიდის თეატრის არასახარბიელო მდგომარეობა, მაინტერესებს ოფიციალური მიმოწერა თუ არის დაწყებული?

ბ.წ. - მინისტრი, ბატონი გურამ ოდიშარია ორჯერ იყო ჩამოსული, ასევე ვესაუბრე ინფრასტრუქტურის მინისტრს. საზოგადოებრივმა მაუწყებელმაც გააშუქა ჩვენი პრობლემა, ამ სიუჟეტში სამინისტროს წარმომადგენელი აკეთებს კომენტარს, რომ მინისტრი პირად კონტროლზე აიყვანს ჩვენს საკითხს. ყოველივე ეს,  საერთო ჯამში მაძლევს იმედს, რომ სასწრაფოდ დაიწყება ჩვენი თეატრის რეკონსტრუქცია. დიდი მადლობა მინდა ვუთხრა ბატონ გოგი გეგეჭკორს, რომელმაც დამირეკა და მითხრა, რომ ჩვენი საკითხი მომავალ წელს აუცილებლად გადაიჭრება.    

თ.კ. - ე.ი. 2014 წელი იქნება დიდი რემონტისა და რეკონსტრუქციის დრო!

ბ.წ. - დიახ, თუ ასე არ მოხდა, მაშინ შეიძლება დავდგეთ იმ ფაქტის წინაშე, რომ ამ თეატრის არსებობის მანძილზე პირველად მოხდეს,  რომ თეატრმა სეზონი  ვერ ამუშაოს! ეს არც მე და არც მსახიობებს არ გვინდა...

თ.კ. - სხვა შენობაში გადასვლის საშუალება თუ არის რომ რემონტის დროს თეატრმა შეძლოს მუშაობის გაგრძელება?

ბ.წ. - რასაკვირველია, და ამ დროს მომზადდება სპექტაკლები იმისათვის, რომ როცა შენობა ექსპლუატაციაში შევა ვითამაშოთ პრემიერები. ასე რომ, გაჩერებას არავინ აპირებს. მე ოთხი წლით ვარ აქ და დასაკარგი დრო ნამდვილად არ მაქვს. ძალიან მინდა, რომ საბოლოო ჯამში, სარეპერტუარო თეატრად ჩამოვყალიბდეთ, თოჯინების თეატრი გვინდა ავამოქმედოთ პატარებისათვის, ასევე დაიდგას სპექტაკლები მოზარდებისათვის, ყველა თაობის მაყურებელს თეატრში უნდა დახვდეს მისთვის გათვალისწინებული პროდუქცია. ამ რეგიონში არ არის თოჯინების თეატრი, ამიტომ ამის გაკეთება აუცილებელია, რომ პატარებთან გვქონდეს ურთიერობა. შენ ძალიან კარგად იცი, რამხელა მნიშვნელობა აქვს იმას, რომ თაობებს უწყვეტი ურთიერთობა ჰქონდეთ თეატრთან. "თოვლის დედოფალი" გათვლილია სკოლის მოსწავლეებისათვის და მიხარია, რომ ძალიან მოსწონთ. რამდენიმე დღეა ჩვენთან საპრემიერო დღეებია და უფრო მეტიც, 27 დეკემბერს საქველმოქმედო სპექტაკლს ვთამაშობთ დევნილებისათვის, გაჭირვებული თეატრი  ატარებს საქველმოქმედო ღონისძიებებს იმისათვის, რომ იქეთ აჩუქოს სიხარული დევნილებს.

თ.კ. - მომავალში რა გაქვს დაგეგმილი, რის დადგმას გეგმავ?

ბ.წ. - მუნიციპალიტეტმა მოგვცა იმის საშუალება რომ მომავალი წლისთვის სერიოზულად დაგვეგეგმა  ეს საკითხი. თეატრს გაუჩნდა თავისი სადადგმო ფული, რითაც მას შეუძლია დადგას სპექტაკლები, მოიწვიოს რეჟისორები. აქამდე ეს თანხები ძალიან მწირი იყო და თეატრს უხდებოდა პროექტიდან პროექტამდე ლოდინი. ჩემს აქ ყოფნაში ორჯერ მოახდინა მუნიციპალიტეტმა ამ თანხების ზრდა, რისთვისაც რასაკვირველია მადლობელი ვარ.  ჩვენი სურვილია გავიდეთ სამ სათამაშო დღეზე კვირაში. წარმოვადგინოთ ერთი თოჯინური სპექტაკლი პატარებისათვის, ერთი მოზარდებისათვის, ხოლო მესამე უფროსებისათვის. აი ამას გვინდა რომ მივაღწიოთ, ეს სავსებით მიღწევადია!  თუმცა მაინც ვლაპარაკობ იმ გადასახედიდან რომ აქ მომავალ წელს რეკონსტრუქცია იქნება...  

თ.კ. - ფაქტიურად ოქროს ხანას ველოდებით ზუგდიდის თეატრში...

ბ.წ. - კი, მე დიდ პასუხისმგებლობას ვგრძნობ, როცა მხარდაჭერა სახეზეა, დგება დრო თეატრმაც ადექვატურად უპასუხოს და  შედეგი დადოს. ამის შემდეგ დარწმუნებული ვარ კიდევ უფრო მოიმატებს ხელისუფლების მხრიდან მხარდაჭერა, ისინი არ დაიხევენ უკან, რადგან აქ არიან ადამიანები ვისაც პირადად უყვართ თეატრი და კარგად ესმით, მკაფიოდ ესმით თეატრის დანიშნულება რეგიონში.

თ.კ. - ბევრი დამთხვევაა შენდა სასიკეთოდ, შემთხვევით კი არაფერი ხდება. ამიტომ დარწმუნებული ვარ საინტერესო პროცესები განვითარდება თქვენს თეატრში! ვფიქრობდი კრიტიკული ინტერვიუ გამოგვივიდოდა და აღმოჩნდა, რომ სრული იდილია სუფევს! 

ბ.წ. - საერთოდ ბულგაკოვი ამბობდა, რომ ხელოვნება ყოველთვის ოპოზიციაში უნდა იყოს, მაგრამ ეს ის კონკრეტული შემთხვევაა, როცა არსებული მხარდაჭერა რომ არ აღვნიშნო, ჩემი მხრიდან ეს უბრალოდ უმადურობა იქნება! "მე მინდა ჩემს ქალაქში მქონდეს ძალიან მაგარი თეატრი" - აი, ასეთი დამოკიდებულება და მიდგომა დამხვდა ადგილობრივი ხელისუფლების მხრიდან! გამოდის, რომ ჩვენი ინტერესები ერთმანეთს ემთხვევა, ამიტომ ოპოზიციაში ყოფნის საჭიროება არ არსებობს!