თეა კახიანი - სოსო, საკმაოდ დიდხანს ვგეგმავდით თქვენთან ინტერვიუს ჩაწერას. განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც გორში კომედიის ფესტივალი გაიმართა და ახალი სიცოცხლე და ელფერი მისცა რეგიონის თეატრალურ ცხოვრებას. გარკვეული მიზეზებით, და უფრო მეტად იმ მიზეზით, რომ თეატრალური კრიტიკა ვერ ახერხებს სხარტად უპასუხოს მიმდინარე პროცესებს, ინტერვიუმ ამ დრომდე დაიგვიანა. აი, მე როგორც კრიტიკოსმა საკუთარი თავით და საკუთარი პროფესიის "კრიტიკით"  დავიწყე, საპასუხოდ, თუ შეიძლება გვითხარით რა პრობლემები არსებობს გორის გიორგი ერისთავის სახელმწიფო თეატრში.    

სოსო ნემსაძე - მე ასე დავიწყებ, ჩვენი ყველაზე დიდი პრობლემა ის არის, რომ ჩვენ ვართ რეგიონის თეატრი! 

თ.კ. - კონკრეტულად რას გულისხმობთ? პრობლემის ძალიან  ორიგინალური  დეფინიცია შემოგვთავაზეთ  და რას ნიშნავს იყო რეგიონის თეატრი საქართველოში? ეს აპრიორი პრობლემას გულისხმობს?

ს. ნ. - პირველ რიგში მინდა აღვნიშნო,რომ  ჩვენს ქვეყანაში, რეგიონის თეატრებისკენ არ არის სათანადო ყურადღება მიმართული, სამწუხაროდ, თვითონ შეხედულებაც კი რეგიონის თეატრებზე მეორეხარისხოვანი და ზედაპირულია. დიდი აქცენტი მხოლოდ დედაქალაქის თეატრებზე კეთდება. 

თ.კ. - კონკრეტულად ვის ეხება თქვენი საყვედური?

ს. ნ. - ყველას, ვინც განსაკუთრებულ პრივილეგიად მიიჩნევს მხოლოდ დედაქალაქში განვითარებულ თეატრალურ პროცესებს. ვისაც არ ემეტება და წყალში გადაყრილად  თვლის იმ თანხას, რომელსაც რეგიონის თეატრები ითხოვენ სხვდასხვა პროექტების დასაფინანსებლად.

თ.კ. - გლობალურ პრობლემაზე საუბრობთ. საქართველოში ყველაფერი ცენტრალიზებულია, დაწყებული პოლიტიკიდან დამთავრებული კულტურით.

ს.ნ. - დიახ, მაგრამ როცა ადამიანი ახერხებს რაღაცეებს მიაღწიოს რეგიონში, კონკრეტულ მაგალითად კომედიის ფესტივალს მოვიყვან და კულტურის სამინისტროდან ზაზა სოფრომაძის გარდა არცერთი ამ სტრუქტურის წარმომადგენელი იქ არ ჩნდება, ამას რა დავარქვათ? ახლა ხომ დაფინანსებაზე არ ვსაუბრობ არა? ელემენტარულ მხარდაჭერასა და ინტერესზე ვსაუბრობ, იმის მიმართ თუ რა ხდება რეგიონში. კულტურის სამინისტრო ხომ ჩვენი დამფუძნებელია, გარდა ადამიანური ფაქტორებისა, მას ვალდებულებაც აქვს რომ ჩამოვიდეს და გაეცნოს ვითარებას

თ.კ. - კულტურის სამინისტრო ალბათ მართლაც მეტად უნდა ინტერესდებოდეს თეატრებით, უნდა აკეთებდეს მონიტორინგს, უნდა ახდენდეს კონკრეტული შემოქმედებითი პროცესების შეფასებას. რომელი თეატრი გამოირჩევა აქტიურობით, სად მიდის ცოცხალი და საინტერესო შემოქმედებითი ძიებები, რომ მერე ამის საფუძველზე მოხდეს გამორჩეული თეატრალური ორგანიზაციების წახალისება, მოტივაციის ამაღლება. 

ს.ნ. - მე გაგახსენებთ სამხატვრო ხელმძღვანელების დანიშვნის პირობებს. თუ გახსოვთ, მაშინ მნიშვნელოვან პირობას წარმოადგენდა 4 წლიანი სამოქმედო გეგმის შემუშავება, რომელიც მე დიდი ენთუზიაზმით დავწერე და სწორედ ამით ვხელმძღვანელობ ახლა. მივყვები ამ გეგმას. თუმცა ზოგჯერ მგონია, რომ სადღაც ქვაბში ვარ და  ჩემთვის ვგიჟობ. ირგვლივ კი ეს არავის აინტერესებს. ერთი წელი ხომ გავიდა უკვე, არ აინტერესებთ რას ვშვები? იქნებ საერთოდ  დავანგრიე ეს თეატრი? იქნებ საერთოდ, სხვამ დამიწერა ეს გეგმა და მე უნარიც არ მაქვს, რომ სხვისი დაწერილი განვახორციელო? ვიღაცამ ხომ უნდა მოიკითხოს ეს?

თ.კ. - ცხადია ანგარიშვალდებული ხართ, და ზუსატდ ვიცი რომ ამას იმისთვის არ ამბობ, რომ კონკრეტულად შენ აუცილებლად გჭირდება ზემდგომი, ვინს პასუხს მოგთხოვს, მაგრამ განვითარებული სტრუქტურა თავისთავად  გულისხმობს ფუნქციების ამგვარ გადანაწილებას.

ს.ნ. - შემოქმედებით პროცესს სჭირდება  და იმ ადამიანებს, ვინც აქტიურად არიან ჩართული ამ პროცესში, მათ მოტივაცია სჭირდება იმისა, რომ რაღაც განსაკუთრებულს ქმნიან  და მათზე განსაკუთრებულად მსჯელობენ! უნდა განიხილებოდეს თუ როგორი დასი მყავს, რამდენად  საინტერესო სპექტკალებს ვდგამთ, რამდენად მრავალფეროვანია რეპერტუარი, საერთოდ თუ არსებობს სარეპერტუარო პოლიტიკა. ვინაიდან ჩვენი თეატრი ერთადერთია მთელს რეგიონში,  განსხვავებული სპეციფიკის მქონე თეატრების ფუნქციაც მან უნდა იკისროს. ძალიან დიდი მოთხოვნაა საბავშვო სპექტაკლებზე.  და აქვე მინდა ავღნიშნო რომ როცა კოლეგებს ვიწვევ დადგმაზე თეატრის მოთხოვნებიდან გამომდინარე ვთავაზობ პიესის არჩევას მაგრამ ეს ფაქტი მათში გარკვეულ უკმაყოფილებას იწვევს. მაგალითად მიმდინარე სეზონში სამი საბავშვო სპექტაკლი უნდა განვახორციელოთ. ეს ინფორმაცია დავდეთ თეატრის ვებგვერდზე, გავავრცელეთ მაქსიმალურად მაგრამ გამოხმაურებას პრაქტიკულად ვერ ვხედავ.

თ.კ. - აქ ფაქტიურად ცარიელი ადგილი გვაქვს. ინფორმაციის გაცვლა ჭირს, 21 საუკუნეში, ინფორმაციის ეპოქაში, თეატრის სფეროში ინფორმაციის გაცვლა ჭირს. არ გვაქვს არცერთი, მეტნაკლებად თანამედროვე სტანდარტებს მიახლოებული პროფესიული გამოცემა. ვინმემ იცის რა დხება ახლა, ამ მომენტში ქუთაისის თეატრში? ან ბათუმის თეატრში? რა იდგმება, რა ხდება ახალი და საინტერესო? 

ს.ნ. - გეთანხმები, ჩვენს ძალიან პატარა სფეროშიც სადაც თითქმის ყველა ერთმანეთს იცნობს, ინფორმაციის კრიზისია. მაგრამ როგორ უნდა შევავსოთ ეს? 

თ.კ. - ეს არის სფეროს განვითარების ერთ-ერთი შემადგენელი ნაწილი, და როდესაც ზოგად პოლიტიკაზე და კონცეფციაზე ლაპარაკობენ,  მე მგონია, რომ სწორედ ასეთი კონკრეტული ამოცანები უნდა დაისახონ და გადაჭრან. სხვანაირად ისევ აბსტრაქციაში ვიქნებით, სადაც თეორიულად ყველამ ვიცით რა არის კარგი და რა არა.

ს.ნ. - განვითარება აუცილებელია,  ტრადიციებზე რაც არ უნდა ბევრი ვისაუბროთ, მაინც მთავარი ის არის ამ კონკრეტულ მომენტში რას ვაკეთებთ. როდესაც თეატრში მივედი, მძიმე მდგომარეობა დამხვდა, არ ფუნქციონირებდა დიდი სცენა, იყო მხოლოდ გაყინული დარბაზი და მცირე სცენა. აქედან გამომდინარე შეუძლებელი იყო მაყურებელი მოგეყვანა  და გაყინულ დარბაზში გეჩვენებინა სპექტაკლი. პირველი პრემიერა როცა ვითამაშეთ, და ამას ყოველთვის აღვნიშნავ, რადგან ძალიან მძაფრად დამამახსოვრდა, სამი ბილეთი გაიყიდა მხოლოდ!  მაშინ ძალიან შემეშინდა. ვიფიქრე, რომ აქ შეუძლებელი იყო მუშაობა. შემდეგ ჩვენ მოგვიხდა დასის  რეორგანიზაცია. ამის გარეშე მე ახალს ვერაფერს შევქმნიდი.  მძიმე მდგომარეობაში აღმოვჩნდი, მიუხედავად იმისა, რომ  ჩემი პრიორიტეტი პროფესიონალიზმი იყო. ვთვლდი და ვთვლი, რომ პროფესიულ თეატრში პროფესიონალი მსახიობი უნდა მუშაობდეს, რომელსაც აქვს სათანადო პროფესიული უმაღლესი განათლება. არსებობს გამონაკლისებიც რომელთაც არ მიუღიათ სპეციალური განათლება, მაგრამ მათი განსაკუთრებული ნიჭის წყალობით და პროფესიული გამოცდილების საფუძველზე მიაღწიეს წარმატებებს, მაგრამ ასეთები უმრავლესობა ხომ არ იქნება. მოკლედ, ჩემთვის მიუღებელია, რომ დასში 35 კაცი იყოს და აქედან მხოლოდ ორს ჰქონდეს უმაღლესი პროფესიული განათლება. ეს იყო მიზეზი დასის განახლების,  რაც შემდგომში შემოქმედებით პროცესზე აისახა. ახლა დასში 38 მსახიობი ირიცხება, შეიძლება არ არის საჭირო ეს რაოდენობა, მაგრამ რა ვქნა, ძალიან რთულია კიდევ ადამიანს მინიმალური საარსებო წყარო შეუწყვიტო. ისევ  ფინანსურ პრობლემებთან მივდივართ, ახლა ჩვენი დაფინანსების 75%  გავცემთ ხელფასებში,  დარჩა 25  %, რითაც უნდა უნდა დავდგა სპექტაკლები და  ვუზრუნველყო სხვა ხარჯები. ხაზი მინდა გავუსვა ერთ გარემოებას, თუ მსახიობების ფინანსური მდგომარეობის გაუმჯობესებაზე არ შემოგვეშველებიან მაშინ შემოქმედებითი პროცესის განვითარებაზე უარის თქმა მოგვიწევს.  მე როდესაც ვიცი, რომ მსახიობს  ასეთი მწირი ხელფასი აქვს და თვიდან თვემდე ძვლივს ახერხებს გამოკვებოს ოჯახი პრობლემებით დაქანცული ცდილობს აქტიურად ჩაერთოს კი არა ხელი არ შეუშალოს მიმდინარე რეპეტიციებს, კომპრომისზე წასვლა მიწევს და თავს ვიტყუებ თითქოს მისი მუშაობით კმაყოფილი ვარ. 

დაფინანსებას ადგილობრივი ბიუჯეტი გვაძლევს და ამის გარდა კიდევ არის საჭირო დაფინანსების დამატებითი წყარო, რომ მსახიობებს გაეზარდოს ჯამაგირი. შესაბამისად მოტივაციაც გაიზრდება. ჩემი მსახიობები ღარიბები არიან და მე ეს მუშაობაში მიშლის ხელს. რეჟისორები  შედარებით კარგ მდგომარეობაში ვართ. გვაქვს მიწვევები.  ჩვენმა, მსახიობმა რა ქნას?  სიდუხჭირეში უწევს ყოფნა.

თ.კ. - კერძო შემოწირულობები თუ არის? თუ არის ამის პრეცენდენტი? ეს ურთულესი თემაა და თბილისშიც კი ძალიან რთულია კერძო სექტორი დააინტერესო და გარკვეული თანხა გააღებინო კულტურის და ამ შემთხვევაში თეატრის სასარგებლოდ.

ს.ნ. - დიახ, თუ მიიღებენ კანონს მეცენატობის შესახებ, რაც ბიზნესსაც მოუტანს სარგებელს და ხელოვნებასაც, მაშინ ყველაფერი დალაგდება და თუ ეს არ მოხდება, მაშინ მოგვიწევს დარისპანივით კარდაკარ უშედეგოდ წანწალი.

თ.კ. - ახლა რაც შეეხება მაყურებელს. მე ვიცი, რომ მაყურებელი დააბრუნეთ თეატრში,  რის ფასად მოხდა ეს, გვინდა, რომ მოგვიყვეთ.

ს.ნ. - რამ დააბრუნა თეატრში მაყურებელი? დააბრუნა ახალგაზრდებმა, რომლებმაც განაახლეს დასი. აღვნიშნავ, რომ ძალიან კარგად მოხდა ახალი და უფროსი თაობის მსახიობების შერწყმა. ამ ადამიანების ჩამოსვლამ თეატრში და იმ ძალების გააქტიურებამ რომელიც ადგილზე იყო თეატრში მაყურებელი დაგვიბრუნა. ხარისხიანმა სპექტაკლებმა და ხშირმა პრემიერებმაა, სააბონენტო სისტემამ  და ბრენდინგზე მუშაობამ. ერთი პერიოდი ქალაქში დამკვიდრდა აბონემენტების ჩუქება დაბადების დღეებზე. კარგი დიზაინი აქვს, დასურათებულია რეპერტუარში არსებული სპექტაკლის ფოტოებით. ერთი სიტყვით ხარისხმა განსაზღვრა მაყურებლის გააქტიურება.

თ.კ. - ცხადია, თუ ბეჭდვითი მასალის ხარისხი მოქმედებს მაყურებლის რაოდენობაზე, ლოგიკურად სპექტაკლის ხარისხი კიდევ უფრო მეტად იმოქმედებს, აისახება მაყურებლის რაოდენობაზეც.

ს.ნ. - მე ვცდილობ მაქსიმალურად გამოვიყენო ის შემოქმედებითი რესურსი რაც გორში არსებობს. ამის მაგალითია გორის ქალთა კამერული გუნდი, რომელმაც ძალიან ბევრ საერთაშორისო წარმატებებს მიაღწია.  მთავარ დირიჟორთან თეონა ცირამოასთან შეთანხმებით გუნდმა მონაწილეობა მიიღო ჩვენს სპექტაკლში "დანტონი",  მათ ცოცხლად შეასრულეს გაგნიძის "სამგლოვიარო მარში" , რამაც სპექტაკლის მხატვრულ მხარეს განსაკუთრებული ელფერი შესძინა.

თ.კ. - რამდენად კმაყოფილდება მაყურებლის გემოვნება? აღნიშნეთ რომ  მაყურებელს   მრავალაფეროვან რეპერტუარს სთავაზობთ, რა თემებს ირჩევთ ადგილობრივი მოსახლეობის დასაინტერესებლად? რა მოსწონთ მათ? რამდენი სპექტაკლია რეპერტუარში?

ს.ნ. - რეპერტუარში 21 სპექტაკლია, ამ ეტაპზე  თეატრში დიდი და მცირე დარბაზები ფუნქციონირებს, ორივე საკმაოდ გამართული აპარატურით, მე ვერ ვიტყვი რომ ეს არის უმაღლესი და უახლესი ტექნიკა, მაგრამ საშუალოზე კარგია. მაყურებელს მოწესრიგებული გარემო და კომედიები უნდა.

თ.კ. - და რამდენად ახერხებთ მაყურებლის მოთხოვნის დაბალანსებას იმასთან, რაც შეიძლება უფრო მეტად მნიშვნელოვნად გეჩვენებათ მაღალი ხელოვნების თვალსაზრისით? რაც უფრო მეტად განავითარებს და გაზრდის მაყურებელს როგორც გემოვნების კუთხით ასევე ინტელექტუალურად? რამდენად ხერხდება ამ ბალანსის დაჭერა?

ს.ნ. - ჩვენი მთავარი სამიზნე ბუნებრივია მაყურებელია, აქედან გამომდინარე ანგარიშ გასაწევია მათი მოთხოვნები. პირველ ეტაპზე დამძიმდა  რეპერტუარი, წამოვიდა ფსიქოლოგიური დრამა, პოლიტიკური დრამა და მაყურებელმა მოიწყინა. ბაჩო ქაჯაია როცა მოვიწვიეთ, სერიალიდან გამომდინარე ხალხი იმ განწყობით მოდიოდა, რომ ძალიან სასაცილო კომედიას იხილავდა, მაგრამ რადიკალურად გასხვავებული ჟანრის წარმოდგენა იხილეს. რომ არა წარმატებული პრემიერა და რეჟისორ გიორგი შალუტაშვილის საუკეთესო ნამუშევარი მაყურებელს ნამდვილად დავკარგავდით.  მე კი ვალდებული ვარ ავყვე მაყურებელს და დავდგა კომედიები. ,,ბლეფი"",  ასეთი სპექტაკლი გვაქვს , აქ თვითკრიტიკით შემოვიფარგლები და ვერ ვიტყვი ,რომ ჩემი საუკეთესო სპექტაკლიათქო, მაგრამ დღემდე სავსე დარბაზში ვთამაშობთ. ყავს მაყურებელი რა ვქნა?!

თ.კ. - და თუკი სახელმწიფო თეატრს მაყურებლისგან ანუ სალაროდან შემოსული თანხა საარსებოდ მაინც არ ჰყოფნის, მაშინ რატომ არ შეიძლება რომ უფრო თამამი იყო? მე არ ვგულისხმობ, რომ თეატრმა რადიკალური ნაბიჯები გადადგას და დააფრთხოს მაყურებელი, მაგრამ მაინც...

ს.ნ. - დიახ, ეს ასეც არის. მე არ ვამბობ, რომ ჩვენი რეპერტუარი გადატვირთულია კომედიებით, მე ვსაუბრობ ერთ-ორ კომედიაზე, რომელიც ახალისებს რეპერტუარს და საჭიროც არის. 

თ.კ. - ცხადია მეც არ ვთვლი, რომ კომედია ხელოვნების დაბალ ჟანრს განეკუთვნება...

ს.ნ. - ეს ურთულესი ჟანრია,  მაღალ გემოვნებას მოითხოვს მასთან შეჭიდება. არა, ასეც არ არის საქმე მაგალითად "საწვავი"  ამელი ნოტომის პიესა, არ არის კომედია, მაგრამ ყავს მაყურებელი, ასევე მაყურებელს ძალიან უყვარდა დ. კლდიაშვილის "მსხვერპლი". ხშირად ახალგაზრდები სტუმრობდენ ამ სპექტაკლს. დასკვნის სახით შეგვიძლია ვთქვათ, რომ გორში უყვართ კომედიები და "ცრემლიანი" სპექტაკლები. 

თ.კ. - შენი მოღვაწეობა გორში გამოირჩევა იმით რომ ცდილობ ყველაფერი განაახლო, ინფრასტრუქტურიდან დაწყებული, რეპერტუარით დასრულებული...

ს.ნ. - სხვანაირად წარმოუდგენელია, და ეს კონკრეტულ დეტალებში ვლინდება. მაგალითად თეატრს აქვს მუზეუმი მაგრამ თუ იქ დაცული მასალების გადატანა არ მოხდება თანამედროვე ტექნოლოგიიების საშუალებით ციფრულ და ვიდეო მასალებზე წარმოუდგენელია სხვანაირად ახალგაზრდობის დაინტერესება თეატრის წარსულით.

საშემსრულებლო თვალსაზრისით ბევრად თამამები მინდა რომ გავხდეთ. ახლა ვაკეთებთ მესამე სივრცეს, რომელიც შეიძლება დამოუკიდებელ თეატრადაც კი ჩამოყალიბდეს. თეატრში არის თავისუფალი სარემონტო სივრცე ამ ეტაპზე უფუნქციოდ და მინდა გავაცოცხლო,  ექსპერიმენტული დადგმებისათვის. მაყურებელთა დარბაზიც, განსხვავებული მინდა იყოს სხვადასხვა სკამიდან გამომდინარე  განსხვავებული ფასით. ვიღაც პუფს აირჩევს, ვიღაც კუბს. ესეც საინტერესოა... 

თ.კ. -  განსხავებული და ორიგინალური იდეაა და ეს, პრინციპში, სულ უნდა აკეთოს ხელოვანმა, რადგან იმდენად გაზრდილია რიტმი და იმდენად ცვალებადია ირგვლივ ყველაფერი, რომ იდეებიც ნაკლებად ინარჩუნებენ სიმყარეს, მუდმივად განახლება სჭირდებათ. შეუძლებელია ერთი, თუნდაც ძალიან კარგი იდეით დიდხანს შეინარჩუნო მაყურებლის ინტერესი. მას მუდმივად სჭირდება ახალი იდეა და აქედან დაბადებული ემოცია.

ს.ნ. - მინდა ჩემი დასი იყოს წარმატებული. თეატრი კი საუკეთესო. არამგონია რომელიმე სხვა  ხელმძღვანელს ეს არ უნდოდეს. აი, ამას ვცდილობ, რაღაც გამომდის, რაღაც არა. რა ვქნათ, ყოველ შემთხევაში ეს გეზი მაქვს აღებული და ყველა მხრივ ვცდილობ ჩვენი თეატრი საინტერესო გახდეს საზოგადოებისთვის. ალბათ ფესტივალებზეც მეტად აქტიურად უნდა ვიაროთ. 

თ.კ. -ეს აუცილებელია, მუდმივად პულსზე უნდა გეჭიროს ხელი, უნდა ეცნობოდე  ტენდენციებს, სიახლეებს. 

ს.ნ. - გაგზავნილი გვქონდა მონაცემები ფესტივალზე "CHELoВЕК театра"  რომელიც ჩელიაბინსკში ტარდება. რამოდენიმე დღის წინ მოგვწერეს, რომ ფესტივალს ჩვენი სპექტაკლი დახურავს.  ამ ფესტივალზე ქართველების სტუმრობა  უკვე მეორედ მოხდება, შარშან ფესტივალი რობეტ სტურუას "მარია კალასმა" გახსნა, წელს  ჩვენ თეატრს "საწვავი" მიაქვს. რასაკვირველია ამასაც თავისი პრობლემები ახლავს, გზის ფული და ა. შ. მაგრამ მაინც ვფიქრობ ყველაფერი მოგვარდება.  მთავარია ფესტივალმა მიგვიღო. 

თ.კ. - დიახ, ჩვენ კი სულ ვწუწუნებთ, მაგრამ რეალურად როცა სხვაგან ჩავდივართ და ვუყურებთ ერთიან ფონს, ზოგჯერ სიამაყის გრძნობითაც კი ვივსებით

ს.ნ. - ალბათ, იმიტომ, რომ მაინც თეატრალური ერი ვართ, არტისტული. ეს გენეტიკურად მოგვდგამს. გასვენებაც კი დადგმული გვაქვს. ამიტომ არის მაყურებელთან ურთიერთობა საყურადღებო. ქართველ მაყურებელს იოლად ვერ მოხიბლავ, "ვერ გააცურებ". მან ძალიან კარგად იცის სიტუაციიდან გამომდინარე როგორ უნდა მოგესალმოს, ქვეტექსტებს შესანიშნავად კითხულობს, ამიტომ ის არ კმაყოფილდება ცუდი ნათამაშებით და ყალბი ინტონაციებით. როცა კომედიას სთავაზობ, ორმაგად ენაკვიმატი ზის დარბაზში და როცა ტრაგედიას თამაშობ სამჯერ უფრო მეტად ემოციური,   აი, ეს უნდა გაითვალისწინო.

და კიდევ ერთი, რაც მაწუხებს და რაც ჩემს თეატრს უშუალოდ  ეხება. ხომ  შეიძლება თეატრმცოდნეები ესწრებოდნენ წარმოდგენებს, ვინმე აკეთებდეს ამის ორგანიზებას.მარტო მე არ უნდა მიწევდეს დარეკვა და ხვეწნა მუდარა, შენი ჭირიმე ჩამოდი და ნახე სპექტაკლითქო.  მას ხომ შეიძლება ელემენტარულად გზის ფული არ ჰქონდეს საამისოდ. ის ხომ მე მას ვერ მეტყვის, თვმოყვარეობის საკითხია. ამიტომ ხომ შეიძლება ეს უზრუნველყოს ვიმემ ან მოღვაწეთა კავშირმა ან სხვამ... რომ დააფინანსოს თეატრცოდნეები და პრემიერებზე მოხდეს მათი ტრანსპორტირება, სპექტაკლის ნახვა და შემდეგ აზრის გაზიარება. ეს ხელს შეუწყობს პროცესს. და ამის შემდეგ დაწეროს რაც უნდა კარგი, ცუდი, საშინელება, ოღონდ დაწერონ!

თ.კ. - დიახ, მაგრამ თეატრებს არ აწყობთ უარყოფითი გამოხმაურება. მე ვიცი, რომ რამოდენიმე მსგავს ინიციატივას დიდი ხალისით არ გამოეხმაურნენ. ეტყობა უარყოფით აზრს, აზრის არ არსებობა ურჩევნიათ მაინც. ჩვენ, თეატრმცოდნეებს თუ ურთიერთობა გვექნება თეატრთან  მოვითხოვთ, რომ კონტენტში არავინ ჩაერიოს, ეს არის ჯანსაღი და სწორი მიდგომა. სხვანაირად არაფერი გამოვა. 

ს.ნ. - ეს ალბათ იმიტომ ხდება, რომ ზედმეტ პრობლემებს უფრთხიან. შეიძლება პირადი ინტერესებიც გამოიკვეთოს მაგალითად ზოგიერთ კრიტიკოსს პიროვნულად ეზიზღება ხ რეჟისორი დაწერს მასზე უარყოფით წერილს და შემდეგ განაწყენებული მსახიობები სტატიას რეჟისორის  გასაგდებად გამოიყენებენ. გულწრფელად მინდა ვთქვა, თუ კი კრიტიკული წერილები ამ სახით პრობლემას შემიქმნის მაშინ გორიდან წამოსვლა პრობლემას არ წარმოადგენს.

თ.კ. - რატომ? ხომ არ ამოწურეთ თქვენი თავი გორში?

ს.ნ. - არა, ამის გამო არა. თუმცა დამღლელი არის ხელმძღვანელობა და ცვილებებიც აუცილებელია. მე არ ვარ ჩვეული დიდხანს ერთ ადგილზე ყოფნას. ასე დამებედა და ბოლომდე ასე მინდა ვიყო. მიუხედავად იმისა, რომ ეს ქალაქი უსაზღვროდ შემიყვარდა და ჩემი ენერგიის დიდი ნაწილიც მოვახმარე. სიმართლე გითხრათ დამიფასდა კიდეც მოსახლეობა თბილად მესალმება.  აი, ეს პლიუსი აქვს რეგიონს, ყველასთვის ნაცნობი ხარ და ხშირად ყურადღების ცენტში იმყოფები! მინდა აღვნიშნო, მე გორში იმისათვის არ ვარ, რომ სამსახური მქონდეს! არამედ ვცდილობ მოკრძალებული წვლილი შევიტანო ქართული თეატრალური ხელოვნების განვითარებაში, ბუნებრივია ამ გზაზე ბევრი შეცდომაა მოსალოდნელი რაც მომავალში კრიტიკის საფუძველს ქმნის,ხოდა რაც გინდათ ის წერეთ, ოღონდ წერეთ. ოღონდ ჩემს თეატრზე წერეთ რეცენზიები! ოღონდ არა ბოღმითა და მტრობით, არამედ ისე, როგორც ნამდვილ კრიტიკოსს ეკადრება.

თ.კ. - შინაარსი თქვენზეა დამოკიდებული! კომედიის ფესტივალზე მინდა გკითხოთ,  კმაყოფილი ხართ შედეგებით? მე ძალიან მომეწონა დრო, რომელიც თქვენ აირჩიეთ ფესტივალის ჩასატარებლად, ჩემთვის აუხსნელი მოვლენაა, რატომ ტარდება ყველა ფესტივალი შემოდგეომაზე. მიხარია, რომ თქვენ ზაფხული აირჩიეთ!

ს.ნ. -ზაფხული ხალხმრავალი და გრილია გორში. ჩვენი მიზანია  თეატრის პოპულარიზაცია, შიდა ქართლში. ამისთვის ჩატარდა ფესტივალი. ქართველი კომედიოგრაფები გიორგი ერისთავი და ზურაბ ანტონოვიც აქ მოღვაწეობდნენ და აქედან გამომდინარე უპრიანია კომედიის ფესტივალმა აქ რომ დაიდოს ბინა.

თ.კ. -დიახ,  ასეთი ფესტივალი პირველია საქრთველოში.

ს.ნ. - ფესტივალი ქვეყნის მასშტაბით ტარდება და არც მაქვს იმის პრეტენზია, რომ საერთაშორისო გახდეს.  მთავარია ჩვენი ქვეყნის მასშტაბით ბევრი, მაღალი ხარისხის მქონე სპექტაკლი წარსდგეს. გვინდოდა ფესტივალის  ჟიური ახალგაზრული ყოფილიყო. რადგან ისინი ყოველთვის გამოირჩევიან პრინციპულობით. მათ ქონდათ თავიანთი აზრის თავისუფლად გამოხატვის საშუალება და ეგრეც მოხდა! არავინ ჩარეულა მათ გადაწყვეტილებებში. შედეგიც მეტყველებს ამაზე, მთავარი პრიზი ახალციხის თეატრს გადაეცა. შეიძლება ბევრი ამას არ ელოდა, მაგრამ ეგრე მოხდა. გორის ამჟამინდელი მერი, ბატონი  ზურაბ ჯირკველიშვილი როცა გაეცნო ჩვენ იდეას მაშინვე საჭირო დახმარება გაგვიწია,იგი კარგად ჩაწვდა ფესტივალის დაარსების მნიშვნელობას ქალაქში და  დახურვისას საზოგადოებას აღუთქვა, რომ ის  ყოველწლიური გახდებოდა  და მის განვითარებას ხელს შეუწყობდა.  არის კიდევ ერთი ადამიანი, გორელი, ქალბატონი მარიკა დოლიძე, რომელიც თვითონ მოვიდა თავის ინიციატივით თეატრში და გამოთქვა დახმარების სურვილი. 

თ.კ. - ეს საოცარი და იშვიათი პრეცედენტია...

ს.ნ. - მე მინდა მადლობა მოვახსენო ამ ადამიანებს. 

თვითონ ფესტივალის საორგანიზაციო გუნდს და ფესტივალის დამფუძნებელი ფონდის "რეგარტის" ახალგაზრდა დირექტორს, მარიამ მინდიაშვილს რომელიც ძალიან ცდილობს აქტიურად იმუშაოს  და საკუთარი ნიჭის რეალიზაცია მოახდინოს თავის ქალაქში. ფესტივალის პრიზების სპონსორს კომპანია  "კულა"-ს და მის დამფუძნებელს ბატონ ვანო გოგლიძეს.   ასევე რესტორან "ნაჭარმაგევის" პერსონალს და მის მეპატრონეს ბატონ სოსო ოქროპირიძეს,რომელიც მასპინძლობდა ჟიურის წევრებს. მე კვლავ იმედი მაქვს ამ ადამიანების თანადგომის და ჩვენ ერთად აუცილებლად შევინარჩუნებთ  და განვავითარებთ ფესტივალს.

თ.კ. - სოსო, დიდი მადლობა ინტერვიუსათვის და საკუთარ დასთან ერთად სხვადასხა მიმართულებით დასახული ამ უზღვავი მიზნების წარმატებულ განხორციელებას გისურვებ!