Guram sent January 23 at 10:16 PM

ვითომ სელებრითი ვარ და 15 წუთი დავაგვიანე ინტერვიუზე

 

You sent January 23 at 10:17 PM

სელებრითი <3 

კარგია სელებრითობა? 15 წუთით დაგვიანებაში იგრძნობდი. 

მაგრამ მე უფრო მარტივი კითხვა მაქვს.

გადარჩები? როგორც არტისტი

 

Guram sent January 23 at 10:18 PM

გადავრჩები. იმიტომ, რომ შეპყრობილი ვარ, სამწუხაროდ. 

და ეს მხოლოდ ჩემი დამსახურება იქნება. ესეც სამწუხაროდ.

You sent January 23 at 10:18 PM

სისტემას უყვარს ოპტიმისტი არტისტები, ამაზე აქვს გათვლილი )))

 

Guram sent January 23 at 10:19 PM

ნულოვანი ოპტიმიზმია ჩემს პასუხში. 

მე არ მჯერა ოპტიმისტი არტისტის, თეა. ოქსიმორონია.

 

You sent January 23 at 10:20 PM

როცა ფიქრობ, რომ გადარჩები უკვე ოპტიმისტი ხარ 

სხვა რა შემიძლია ამას დავარქვა? სიჯიუტე? )) 

მოდი დავიწყოთ თავიდან. 

თუ შესაძლებელია, აღწერე მდგომარეობა რომელშიც აღმოჩნდი კოვიდის დაბადების მერე

 

Guram sent January 23 at 10:21 PM

როცა ფეხბურთში გვერდითი ხაზის მსაჯი შენზე არასწორად და უსამართლოდ აფიქსირებს

თამაშგარე მდგომარეობას მორჩა, 

მანდ პარალიზებულია სხეულიც და იდეებიც.

 

You sent January 23 at 10:22 PM

ფეხბურთში არ ვერკვევი 

მაგრამ იმედია სხვები ერკვევიან

 

Guram sent January 23 at 10:22 PM

საკვანძო სიტყვა მანდ თამაშგარე მდომარეობაა. 

მსაჯი ჩასტვენს და მორჩა, თამაში ჩერდება.

You sent January 23 at 10:25 PM

აუთსაიდერად ყოფნის შეგრძნება გასაგებია, 

მაგრამ ეს ყველას თანაბრად თუ ეხება მაშინ? 

ორი საკვანძო სიტყვა გვაქვს:

1. აუთსაიდერობა 2. თანასწორობა

 

Guram sent January 23 at 10:26 PM

ყველაში დამოუკიდებელი ხელოვანები იგულისხმებიან?

 

You sent January 23 at 10:28 PM

ყველაში ყველა იგულისხმება )) მათ შორის დამოუკიდებელი ხელოვანებიც.

და ცხადია, რომ ამ აუთსაიდერობაშიც არ არის ყველა თანასწორი

 

Guram sent January 23 at 10:32 PM

არ ვიცი, ძაან ვერიდები ხოლმე სხვების სახელით რაღაცის მტკიცებას, 

ხშირია ეს ჩვენ ირგვლივ და ვულგარულ სახეს იღებს ხოლმე. 

რასაც მე ვხედავ, ეხება ყველას, ვინც არ არის სიტყვის ქვეშ - "მდიდარი" 

და ასეთია ამ ქვეყნის აბსოლუტური უმრავლესობა. 

ჩემი პროფესიის პრობლემა ვირუსის კონტექსტში ისიცაა, 

რომ თითქოს რაღაცა უაზრო უხერხულობა ჩამოწვა ამ თემის ირგვლივ:

"ნუ, მოიცდის თეატრი", "ხალხი იხოცება, რაზე ვლაპარაკობთ საერთოდ?" 

და ეგეთები. ჰოდა, ჯერ ამ უხერხულობაზე უნდა გავიმარჯვოთ

და ეს მხოლოდ ლაპარაკითაა შესაძლებელი

 

You sent January 23 at 10:36 PM

კი, მეც ვგრძნობ მაგ უხერხულობას და სოციალურ პასუხისმგებლობას, 

მაგრამ ასევე ვგრძნობ იმას, რომ არიან ადამიანები 

ვისაც შეიძლება პროფესიული გადარჩენის შანსი აღარ აქვთ, 

რაც ფიზიკურ გადარჩენას ვერ გაუტოლდება 

მაგრამ ვერც ჩამოუვარდება

პარადოქსი გვაქვს ასეთი

You sent January 23 at 10:37 PM

მაგალითად საფრანგეთში ხელოვანების ძალიან მასშტაბური საპროტესტო გამოსვლა მოეწყო.

იმ საფრანგეთში, რომელშიც სოციალურად ადამიანები ბევრად უფრო დაცულები არიან. 

საქართველოში ხელოვანების დუმილს რა განაპირობებს?

 

Guram sent January 23 at 10:44 PM

ხანდახან ძაან მშურს ზუსტად საფრანგეთის. ლუკა სირაძე რომ მოკვდა, 

მაგ საღამოს აქციაზე იმ შემართებით გავვარდი, 

რომ შსს შენობის შუშებს დავლეწავდით და ხელშესახებ დისკომფორტს შევუქმნიდით სახელმწიფოს. 

თუნდაც სიმბოლურად, თუნდაც ერთი ღამით. იქ მისულმა აღმოვაჩინე, 

რომ ყველა ძალიან კულტურული, ძალიან მოწესრიგებული იყო, 

ერთმანეთს კოცნიდნენ და ჩუმად ლაპარაკობდნენ. 

ეს პასუხია იმაზე, რაც დუმილზე მკითხე. 

არაა ეს ხელოვანების პრობლემა მხოლოდ. 

სოციალურ და კულტურულ ნიადაგზე ბრაზის ვერ გაჩენის ეროვნული პრობლემაა.

 

და ძაან მნიშვნელოვანი პრობლემა, 

თეა: ჩვენ გვასწავლიან, რომ სიღარიბე სირცხვილია.

იმის ნაცვლად, რომ გვასწავლონ, რომ სიღარიბე უსამართლობაა.

ეს არის პასუხი იმაზე, რატომ არის კოლექტიური დუმილი. ტეხავს ლაპარაკი.

რამდენიმე კლასელი მყავდა, რომლის სახლშიც არასდროს არ ვიყავით ბავშვები ნამყოფები

და ამის მიზეზი ყველამ ვიცოდით. იმ სახლებში სიღარიბე იყო და იქ ვერავინ დაგვპატიჟებდა.

სირცხილი ძაან, ძაან დომინანტური განცდაა. 

ბევრად უფრო, ვიდრე წარმოგვიდგენია. 

და სირცხვილი ხშირად ბადებს დუმილს.

 

You sent January 23 at 10:51 PM

და შენც ღარიბი სფერო აირჩიე

დავინახო მიზეზ-შედეგობრიობა?

 

Guram sent January 23 at 10:55 PM

მე სახლის და მაშინ ჩემთვის ძაან საყვარელი სკოლის გამოცვლა მომიხდა

იმიტომ, რომ მამაჩემის დადგმული სპექტაკლი კომერციულად მომგებიანი არ გამოდგა 

და გადავედით გლდანში. 

ახლა მე სულ სხვა, ჩემთვის ძაან მოსაწყენი საქმეებით ვარ ხოლმე დაკავებული, 

ამ მოსაწყენ საქმეებში ფულს გამოვიმუშავებ და ხშირად ზუსტად ამ ფულით 

ვაკეთებ დამოუკიდებელ თეატრალურ პროექტებს. მაგალითად, "ჰამლეტი".  

გარდა იმ ძირითადი თანხისა, რომლითაც თბილისის მერიის კულტურის სამსახურმა დააფინანსა სპექტაკლი, 

მეორე ნახევარი ჩემი საბანკო ანგარიშიდან დაიხარჯა. 

მოკლედ, სხვა რამით ვშოულობ ფულს, რომ მერე თეატრის კეთების უფლება მოვიპოვო.

 

You sent January 23 at 11:01 PM

ამ პანდემიის დროს მე სულ ვფიქრობ ორ რამეზე:

1. იმაზე რომ მაყურებელი კარგავს თეატრში სიარულის ჩვევას

2. დამოუკიდებელ არტისტებზე, ვისაც ის მიზერული ყოველთვიური შემოსავალიც არ აქვთ 

რასაც სახელმწიფო თეატრებში უხდიან დასაქმებულებს.

ორივე საკითხის სიმძიმეს დრო გამოაჩენს, მაგრამ მანამდე პროგნოზს გთხოვ

 

Guram sent January 23 at 11:19 PM

ჩემი სპექტაკლების მიმდინარეობის დროს ჩემი საყვარელი საქმეა მაყურებლის ყურება. 

ორმაგი თვალთვალი გამოდის: ის ფულს იხდის, რომ ჩემს მსახიობებს უთვალთავლოს სცენაზე 

და მე იმათ თვალთვალს ვუთვალთვალებ. ჰიპერვუაიერიზმი. 

ასევე მიყვარს მაყურებელზე დაკვირვება საფეხბურთო მატჩების დროს და დიდი ხანია აღმოვაჩინე, 

რომ მაყურებელი (და სულერთია სტადიონს შესცქერის თუ სცენას) 

ძალიან არის შეცვლილი ბოლო ათწლეულში. 

ჩემი თვალთვალის შედეგი არის ის, რომ დიაგნოზად მაყურებელს მოწყენილობას ვუსვამ. 

ჩემი აზრით, ტოტალური მოწყენილობის ეპოქაში ვცხოვრობთ. 

ძაან მასშტაბური და კულტუროლოგიურად და კულტურის ფილოსოფიისთვის 

ძაან საინტერესოდ საკვლევი თემა მგონია. მეც მინდა ეგეთი კვლევის ჩატარება მოწყენილობის თემაზე 

და რამდენადაც შეგრძნებითად ვხვდები, ჩემი მომდევნო სპექტაკლი (იმის მიუხედავად, როდის იქნება ის) 

მოწყენილობაზე იქნება. კი, მაყურებელი მოდუნებულია 

და მგონი, ცოტა მოწყინდა ის რიტუალი, რაც თეატრია. 

ჩემი აზრით, რიტუალებსაც სჭირდება "დააფდეითება". 

ტაშიც სხვანაირია ახლა და ტაში ყველაზე საკაიფო საზომია უკუკავშირის. 

ხშირად გვგონია, რომ ტაში ტაშია და ერთია, მაგრამ ეგრე არაა. 

ძაან კონკრეტული სათქმელები და ტონალობა იკითხება ხოლმე მაყურებლის ტაშში.

მოკლედ, პარტერშიც და სტადიონის ტრიბუნებზეც იკლო ვნებამ და ამაზეა სამუშაო. 

დღესვე. დიდი ძალისხმევით. შეპყრობით. ვნებით.

 

Guram sent January 23 at 11:19 PM

თუ ძაან დიდ პასუხებს გწერ, მითხარი: "ნუ მწერ ამხელა პასუხებს, გურამ!"

Guram sent January 23 at 11:19 PM

თუ გინდა ესეც დაამატე: "ნუ, რა უბედურებაა!"

Guram sent January 23 at 11:19 PM

:დდ

 

You sent January 23 at 11:21 PM

ეს პასუხი ისე ძაან მომწონს, რომ გააგრძელე გურამ!

შენი ფიშკა შენს მგრძნობელობაშია. კარგი ხარისხის სენსორები გიყენია:) 

მაგრამ ისიც არის, რომ დიდი ტექსტების კითხვა არავის უყვარს, მართალი ხარ.

თუმცა, სტილი დაცულიას მივაწერ ))

 

You sent January 23 at 11:37 PM

ძალიან მინდა გკითხო როდემდე გეყოფა ენთუზიაზმი? 

და აი, მაგალითად შენი 10 წლიანი ხედვა როგორია ? სად ხარ 10 წელიწადში?

პამდემიანდელი მდგომარეობით რამდენჯერმე პრემირებული, 

პერსპექტიული და ნიჭიერად აღიარებული ახალგაზრდა ხელოვანი,

ვის შემოქმედებაზეც ყველაზე საინტერესო რეცენზიები იწერებოდა )

 

Guram sent January 23 at 11:24 PM

ხალხო, 31 წლის შევიქენი, ყურებთან ვერცხლისფერი თმა გამიჩნდა 

და მაინც ახალგაზრდა რეჟისორი მქვია.

უკვე ვხედავ სურათს, სადაც სხვების დახმარების გარეშე გადაადგილება მიჭირს, 

მაგრამ ყველა ისევ ახალგაზრდა რეჟისორს მეძახის.

აჯობებს ახალგაზრდულად - მოკლედ გიპასუხო ხოლმე :დდ

 

You sent January 23 at 11:24 PM

საერთაშორისო სტანდარტებითაც კი ისევ ყმაწვილი ხარ, რა გინდა

 

Guram sent January 23 at 11:32 PM

სინამდვილეში, ჩვენთან თეატრის ახლებურ აღქმას 

და ახალ ესთეტიკას ეძახიან ახალგაზრდობას.

იმის მიუხედავად, რა გვიწერია აიდი ბარათებში ასაკის გასწვრივ. 

ვიღაცები ამ ესთეტიკას თუ ხედვას სათამაშოებად ხედავენ ჩვენს ხელში 

და ფიქრობენ, რომ ასაკთან ერთად "გაგვივლის"

და გადავაგდებთ ამ სათამაშოს. 

ათი წლის მერე (თუ საფლავში არ ვარ, ცხადია), 

ისევ ამ მოწყენილ ქვეყანაში ვარ და „ახალგაზრდულ თეატრს“ ვაკეთებ. 

მე არასდროს მიქმნის უხერხულობას ზომიერ ძალაუფლებაზე ლაპარაკი. 

კი, იდეებს ძალაუფლება სჭირდება. 

სხვა შემთხვევაში ისინი სულ ჩემს ბლოკნოტებში, ჩანიშვნებად დარჩება. 

მოკლედ, პროცესებზე გავლენის მოხდენას ისევ დაუღალავად ვეცდები, 

სცენიდანაც და ადმინისტრაციულადაც. ჩვენს ვნებებს ლოჯისტიკაც სჭირდება.

 

You sent January 23 at 11:34 PM

კიდევ ახალი თეატრი? 

მაგ დროისთვის 1001 თეატრი იქნება საქართველოში

 

Guram sent January 23 at 11:35 PM

კი, მე სულ დავანგრევ იმას, რაც წინაზე ავაწყე. 

ათი წლის მერეც. უფრო ჩემსავე ნაკეთებთან მიმართებით გამოვიყენე სიტყვა "ახალი"

 

You sent January 23 at 11:35 PM

თეატრი როგორც ესთეტიკა და არა როგორც ადმინისტრაციული ერთეული,

გასაგებია

 

Guram sent January 23 at 11:37 PM

დიახ, ახალი შენობა არ მიგულისხმია.  

თუმცა ესთეტიკა მხოლოდ სცენაზე არ იქმნება. 

მეტიც, ჯერ ადმინისტრაციულად იქმნება. 

და, თან, არ მაფრთხობს პასუხისმგებლობის აღება პროცესზე. 

არ მინდა სულ სხვების შეცდომაზე ვილაპარაკო. 

მირჩევნია მეც ვქმნიდე პროცესს.

 

You sent January 23 at 11:39 PM

რას გულისხმობ როცა ამბობ, რომ  ესთეტიკა ადმინისტრაციულად იქმნება?

ესთეტიკა ადმინისტრაციულად რა ჯადოქრობით იქმნება?

 

Guram sent January 23 at 11:45 PM

გააზრებული, საღი, ადეკვატური, თამამი და 

გრძელვადიან პოლიტიკაზე გათვლილი რეპერტუარით.

 

You sent January 23 at 11:45 PM

ნუ ეგ ესთეტიკის ნაწილია და არა ადმინისტრაციის

 

Guram sent January 23 at 11:46 PM

ადმინისტრაციაში ბუღალტრულ დავთრებს არა, მმართველობის ხედვას ვგულისხმობ.

ძაან ბევრჯერ მომისმენია, როგორ ამბობს სხვადასხვა თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელი, 

რომ სახელმწიფოს არ აქვს კულტურის პოლიტიკის სტრატეგია 

და როცა ამ (მართალ) ფრაზას ამბობს,

თვითონაც არ აქვს ამის მინიმოდელი - თავისი თეატრის 

განვითარების კონკრეტული გეგმა და სტრატეგია. 

ჩემთვის იმპროვიზაცია ოქეია სცენაზე, 

მაგრამ იმპროვიზაცია კულტურის მართვაში ოქეი არ არის.

 

You sent January 23 at 11:47 PM

ინერციულია მთელი შენს მიერ აღწერილი პროცესი. 

მე ჩვენი შენობა - თეატრების რაოდენობაც კი მაფრთხობს. 

ასე მგონია, რომ რომელიღაც ღარიბი ადამიანის ხარჯზეა შენარჩუნებული

 

Guram sent January 23 at 11:48 PM

გულახდილები ვიყოთ: ჩვენ ამდენი თეატრი არ გვჭირდება 

და კიდევ უფრო გულახდილები ვიყოთ: 

ჩვენ ამდენი საშტატო ერთეული არ გვჭირდება თეატრებში.

არ მინდა მავნე კაპიტალისტის ნათქვამივით გაიჟღეროს, 

მაგრამ ჩვენ ღია კონკურენციაში უნდა შევიდეთ ერთმანეთთან. 

ყველა, ვინც თეატრს აკეთებს. უბრალოდ ამისთვის საჭიროა ნება, 

რომ სახელმწიფომ ყველა თანაბარ პოზიციაში ჩააყენოს.

 

You sent January 23 at 11:50 PM

სახელმწიფო ამისთვის მზად არ არის. 

ის არჩევს რომ შენობები ინფრასტრუქტურულად მაინც გაამყაროს 

და მისცეს დრო, ფორა მთელ ამ სისტემას. 

მითუმეტეს თავისუფალ კონკურენციაში აღარ შემოვა რუსთაველის თეატრი,

რომელსაც ეროვნული ეწოდა...

 

Guram sent January 23 at 11:51 PM

რუსთაველის თეატრი ისედაც შემოღობილი იყო, თეა. 

ასე ჯობია. ჯობია, რომ ახლა ფურცელზეც ასე ეწერება.

 

You sent January 23 at 11:51 PM

დროის საკითხი მგონია

 

Guram sent January 23 at 11:53 PM

სახელმწიფო მშიშარაა. 

მას ეშინია ყველა იმ თეატრალის, რომელიც მუდმივ ხელფასს იღებს. 

ამათგან ბევრი მართლა პათოლოგიურად ბევრს შრომობს, 

მაგრამ ბევრი ამას იღებს როგორც პენსიას და ამას თავისი სახელი უნდა დავარქვათ.

ჩვენ გვყავს ბევრი არტისტი დაბალ, არაღირსეულ ხელფასზე. 

ჩვენ უნდა გვყავდეს ნაკლები არტისტი მეტი, ღირსეული ხელფასით.

საშტატო სისტემა ბოროტებაა და ამ ბოროტებაზე დგას 

ქართული თეატრის პრობლემების უმრავლესობა.

 

You sent January 23 at 11:55 PM

ეს რიცხვი არტისტების, საკუთარ თავში იმდენ ილუზიას და თავდაჯერებულობას მოიცავს, 

რომ მასთან ბრძოლა არაპროდუქტიული და ტრაგიკულიც შეიძლება იყოს

 

Guram sent January 23 at 11:56 PM

მე არავის არ ვებრძვი. 

ეს ბრძოლის საკითხი საერთოდ არ მგონია. 

გამოსავალი აქ მხოლოდ თანამშრომლობაშია.

 

You sent January 23 at 11:58 PM

ჰოდა, თანამშრომლობით 

საშტატო ერთეულის შემცირებაზე საუბარიც ზედმეტია, პირიქით.

მე ხშირად მიჩნდება განცდა, რომ იმ ახალგაზრდულმა თეატრმა, 

რომელზეც შენ საუბრობდი, დაამკვიდრა ერთი ძალიან სახიფათო ტენდენცია, 

რომ სახელმწიფო თეატრებში დადგმა ცუდი ტონია

 

Guram sent January 24 at 12:01 PM

არ ვიცი, მე მხოლოდ ჩემი პერსპექტივიდან შემიძლია გიპასუხო. 

მე ძაან მისწორდება სახელმწიფო თეატრში დადგმა. 

უბრალოდ, თითქმის არ მეძახიან.

გორი და ბათუმი იყო ის მოულოდნელი გამონაკლისები, 

რომლებმაც თავისთან მიმიწვიეს. 

ცუდი ტონი სცენაზე მოტყუებაა და თუ მოვიტყუები, 

რა მნიშვნელობა აქვს ბათუმის თეატრის სცენიდან გავაკეთებ ამას თუ კლუბში "მტკვარზე".

 

You sent January 24 at 12:02 PM

გორის თეატრს შენთან უფრო ფართომასშტაბიანი თამამშრომლობაც უნდოდა, როგორც ვიცი

 

Guram sent January 24 at 12:05 PM

კი, ერისთავის თეატრი და კონკრეტულად დათო ჩხარტიშვილი 

მთავარ რეჟისორად მუშაობის შესაძლებლობას იძლეოდნენ. 

მაშინ ეს ჩემი პირადი გადაწყვეტილებით არ მოხდა, 

მაგრამ ეს დათოს და თეატრის შესაძლებლობას არ ამცირებს მასშტაბში. 

ძაან სასიამოვნო ფაქტი იყო იმ ფონზე, 

რომ თეატრები ღამეებს არ ათენებენ ჩემთან თანამშრომლობის სურვილში.

 

You sent January 24 at 12:07 PM

ენთუზიაზმიც მომწონს და ის პრაგმატიზმიც რასაც შენი ხედვა მოიცავს.

მადლობა, გურამ

 

Guram sent January 24 at 12:07 PM

მადლობა, თეა.

 

Guram sent January 24 at 12:10 AM

ერთს დავამატებ: ჩემი ენთუზიაზმი ჩემი პირადი გამოცდილებების ანარეკლია 

და არ მინდა იმან, ვინც ამ მიმოწერას წაიკითხავს, ეს "ნორმალურ დღევანდელ" 

და "იმედისმომცემ ხვალინდელ დღედ" აღიქვას ქართულ თეატრში. 

ახლა, როცა მე და შენ ვლაპარაკობთ, დამოუკიდებელ ხელოვანებს 

ფული არ აქვთ და გადარჩენის საჭიროება უდგათ. 

მინდა, რომ ამაზე ყველამ იფიქროს. 

იმათმა, დაქირავებული რომ გვყავს სახელმწიფო სამსახურებში და იმათმაც, 

შტატში რომ მუშაობენ და დაბალს, მაგრამ ხელფასს ძველებურად იღებენ.

 

You sent January 24 at 12:13 AM

ცხოვრების 2 საათი დამითმე, იცი?

  

Guram sent January 24 at 12:14 AM

გაასწორა ლაპარაკმა <3