„UNMEMORY’’ დავით ხორბალაძის საავტორო სპექტაკლია. ის ღია, დამოუკიდებელ სახელოვნებო  სივრცეში დაიდგა და რადგან მიმდინარე წლის მარტში მისი ბოლო ჩვენებები გაიმართა, ჩემი გამოხმაურებით მაყურებლის ინტერესის გაღვივება ვეღარ მოხდება.  მიუხედავად ამისა, დადგმა იმდენად ამეკვიატა, ვეცდები  მისგან მიღებული შთაბეჭდილება დაგვიანებით და  დაახლოებით მაინც გადმოვცე...

ტექსტის არანორმატიულმა ლექსიკამ და ალბათ, უფრო მეტად, იდეისა და სათქმელის სიმძიმემ, საზოგადოების მხრიდან გამოიწვია ურთიერთგამომრიცხავი რეაქციები. პირდაპირ ვიტყვი, რომ ვერ მიიღო ეს წარმოდგენა ქართულმა თეატრალურმა კრიტიკამ და ვერ გაიაზრა, რის გამოც უარყო და დატოვა შეუფასებელი. არ დაწერილა არც ერთი კრიტიკული წერილი, მაგრამ ამ ორი წლის განმავლობაში არავის დავიწყებია ეს სპექტაკლი...

ახლა ომია და ყველაზე მეტად გახდა გასაგები ახალი თეატრის მნიშვნელობა ჩვენთვის, წაგებული ომების თაობისთვის...ინტიმურ თეატრში ამაზე გელაპარაკებიან, ყველაზე პრივატულ, ყველაზე ფაქიზ შეგრძნებებს გიზიარებენ. ეს თეატრი შენი მეგობარი ხდება, მასთან კომუნიკაცია საუკეთესო მეგობართან დიალოგს გაგონებს. შეიძლება მასთან ვინც ომმა წაგართვა. ეს თეატრი კომპენსაციაა...

ალბათ, დამეთანხმებით, რომ განახლებისა და რეგენერაციის გარეშე,  ბუნებრივი სელექციის გარეშე, ნებისმიერი ცოცხალი ორგანიზმი იწყებს ლპობას და კვდომას. ზუსტად ამ სამწუხარო სურათს ვხედავთ დღეს ქართულ თეატრში და ამ პროცესის წარმმართველი არის კულტურის სამინისტრო, რომელიც უფრთხის  ახალგაზრდულ ძალასა და რესურსს და მთელი ძალით ებღაუჭება  „ტიტულოვან“ ხელოვანებს...

2021 წლის ბოლოდან საქართველოს კულტურის, ძეგლთა დაცვის, სპორტისა და ახალგაზრდობის სამინისტრომ დაიწყო სახელმწიფო თეატრებში სამხატვრო  ხელმძღვანელების შესარჩევი კონკურსები. აღნიშნულმა პროცესმა გამოავლინა რიგი ტენდენციები, რომელიც წერილის ავტორი კრიტიკოსებისთვის   წარმოადგენს რეგრესულ ნაბიჯებს  და იწვევს მავნებლურ შედეგებს  სფეროს განვითარების თვალსაზრისით.

14 იანვარს, ბათუმის თოჯინებისა და მოზარდ მაყურებელთა თეატრმა, გახსნა ახალი სივრცე მარიონეტული სპექტაკლებისთვის. პირველი პრემიერა ანტუან დე სენტ ეგზიუპერის ყველაზე ცნობილი ნაწარმოების მიხედვით დაიდგა. ალბათ, ცოტაა ტექსტი რომელიც ასეთი მარტივი ენით გადმოსცემს ყველაზე დიდ სიმართლეს ადამიანების ცხოვრების სირთულეების შესახებ. ამიტომ ბუნებრივია „პატარა უფლისწული“, ამჯერად  „პატარა პრინცის“ სახელით, ისევ ხდება ინტერესის საგანი...

წარმოდგენის სანუგეშო ასპექტი ის არის, რომ სპექტაკლი არ  აღძრავს სიბრალულს შშმ პირთა მიმართ. სიბრალული და გადაჭარბებული ყურადღება დისკრიმინაციის ელემენტებია და ხელს უშლის თანასწორ პირობებში ადამიანების აღქმას. მაგრამ მთლიანობაში,  ნაცვლად იმისა, რომ წარმოდგენა ეხმარებოდეს ჯანსაღი მიდგომების დამკვიდრებას, თვითონ არის შშმ პირთა მიმართ არასწორი დამოკიდებულებების ცხადი და ძალიან სამწუხარო მაგალითი.

ვეღარც ვიხსენებ ზუსტად როდის ან რატომ ჩავიფიქრე, რომ აუცილებლად დავწერდი ადამიანზე, რომლის შესახებაც მინდა მოგითხროთ. ამ სურვილს ახლდა შიში და განცდა, რომ არასაკმარისად მზად ვიყავი მასთან შესახვედრად, მაგრამ ზუსტად დღეს და ახლა, როცა ჯერ ისევ ბუნდოვანია თეატრის გახსნის და მისი ფუნქციონირების საკითხი, მივხვდი, რომ ყველაზე სწორი დრო იყო მასთან სასაუბროდ.

ნიარა ჭიჭინაძეზე გიყვებით...

"მე მინდა შეიქმნას ისეთი პლატფორმა, კლიმატი...რავიცი რა დავარქვა, აუზი სადაც მე ვიცურავებ, სულ არ უნდა დამჭირდეს მათთან კონტაქტი..."

"უცებ თუ ნელ-ნელა ჩამომიყალიბდა განცდა, რომ ყველაფერი რასაც ვაკეთებ, ნეკროფილიას გავს, სექსს მიცვალებულთან. ბოდიშს ვიხდი, ასეთი შემაძრწუნებელი სურათის დახატვისთვის, მაგრამ ზუსტად ასეთია ეს განცდა - შემაძრწუნებელი..."

რეგულირებული შინ დარჩენის ეპოქაში, თეატრით დაინტერესებულ ადამიანებს ვთავაზობთ დამოუკიდებელი არტისტების მოსაზრებებს საკუთარ პერსპექტივებზე ახალ საარსებო გარემოში. გასაჯაროებული მიმოწერების სერია რეჟისორ, გურამ მაცხონაშვილით დაიწყო.   

სიცოცხლის მექანიკური თუ ინერციული პროცესი არის თემა, რომელსაც ერისთავის თეატრის ახალი სპექტაკლი გვთავაზობს.  ფლორიან ზელერის „ვაჟიშვილი“ პანდემიის პირობებში  დაიდგა და ფართო მაყურებლისთვის ჯერ კიდევ უცნობია.  მკითხველს შესაძლოა გულიც დასწყდეს და იმ აბსურდულ მდგომარეობაზე იფიქროს, როდესაც არსებობს ტექსტი, გამოხმაურება სპექტაკლის  შესახებ და არ არსებობს თავად სპექტაკლის ნახვის შანსი...